Nou jongens, daar gaan we dan! Met z'n tweetjes de wijde wereld in. Een miniem stukje ontdekken van het geweldig grote, vaak onderschat mooie China. Het China van de duizenden jaren aan cultuur, die het China van vandaag de dag nog beïnvloeden met ingewikkelde mindsets, logica en conservatieve fatsoensregels die door de huidige generatie langzaam worden aangevreten en weggesmokkeld. Het China van de ongelooflijk explosieve groei, het land dat langzaam maar zeker de kracht krijgt om met grootmacht Amerika te concurreren. Trots, communisme en patriottisme zijn factoren die in Macau nauwelijks te merken waren, maar waar we meteen bij aankomst in Zuhai (een plaatsje direct naast Macau, en een plaatsje moet je dan zien als een plaatsje in comparison to Beijing - in werkelijkheid is Zuhai pretty big) waar we eenmaal naar buiten de borders begeleid waren door ons tijdelijke reisgenootje en vriendinnetje uit Macau - Sherry, meteen de communistische vlag zagen wapperen op een huge plein ter ere van waarschijnlijk een of andere communistische grootvader.  De bewakers overal strak in pak geven me vooral een angstig gevoel, waar ik wel moet toegeven dat de af en toe glimlachende vrouwen in pak een leuke afwisseling zijn op de harde strenge gezichten van de mannen, en het bovendien allemaal nog niet half zo beangstigend is als mijn uurtje in Moskou. Tenslotte hebben we het hier zo slecht nog niet; in de bus naar Zuhai zijn we dus begeleid door Sherry wie ons meteen even hielp met vertalen bij de border, het vinden van een pinautomaat (waar een bewaker ineens met MIJN portemonnee in zijn handen liep, hoe hij er aan kwam is een mysterie maar gelukkig heb ik hem met mijn studentenkaart kunnen laten zien dat ie van mij is en werd ik meteen even goed wakker geschud: op je spullen letten! Vanaf dat moment lopen Hes en ik als draagmoeders met onze volgepropte rugtassen op de buik) en het helpen besparen van VELE kostbare uren door haar kennis van alle gangetjes, regeltjes en natuurlijk het begrijpen van de Chinese tekens. Als kersje op de slagroom op de taart die we van haar als reiscadeautje hebben meegekregen heeft ze ook nog eens de bustickets naar Guangzhou voor ons helpen boeken en zijn we er uiteindelijk ook nog op tijd achter gekomen waar wij moesten zijn, nadat we haar hadden uitgezwaaid voor haar verassingsreis naar haar ouders.  Chinees is zo makkelijk nog niet! We zullen zodra we weer wifi hebben even de foto's van onze reis posten, samen met deze blog - en daar zul je o.a. een foto van onze bustickets zien. Wat zijn wij ontiegelijk dankbaar dat ze hier de westerse cijfers gebruiken in plaats van de Chinese tekens! Het ontcijferen van cijfers hebben wij intussen verwerkt tot een hogere wetenschap, waardoor we nu eigenlijk vrij snel al wel een klein beetje een idee hebben van waar we moeten zijn.  Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat dan weer matcht met de Chinese logica; eenmaal aangekomen in Guangzhou leerden we al snel negeren en nee zeggen (en nee Rose, de mensen die graag je bagage willen tillen, je voor een peperduur tarief naar een of andere stad willen taxiën of je achtervolgen voor een nachtje in hun hotel zijn er echt niet om je te helpen en de kans dat er een tussen zit die het wel net zo lief bedoeld als ze zich gedragen voordat je doorloopt en ze je gaan achtervolgen is nihil) En hebben we weer eens wat lichaamsbeweging gekregen terwijl we op zoek waren naar het ticket-kantoor. Wel superchill is dat we een tourist-information kantoortje tegenkwamen waar we na wat omslachtig communiceren een kaartje kregen met daarop 'Guilin 17:50' kregen van de niet-Engels-sprekende vrouw. Dat kaartje konden we weer mooi aan de wel-Engels sprekende baliemevrouw geven toen we eenmaal het ticket-kantoortje hadden gevonden, een halfuurtje later.  We hebben de hele reis lekker rustig aan gedaan, en hebben (meer omdat het gewoon niet kon dan dat we het zo gepland hadden eigenlijk) nog niets van tevoren aan bussen of treinen geboekt. Dus alle tijd, en geen tijd is te laat haha! Om 9uur uitgecheckt uit ons knusse Portugees/Chinese hosteltje aan de famous 'Rua de Felicidade' om met onze (na 17kg naar huis gestuurd te hebben nog steeds-) loeizware koffers de bus naar de Kun Iam Temple te pakken, en vanaf daar de bus naar Zuhai - samen met Sherry dus. Na ongeveer 3 kwartier reizen kwamen we daar aan, om om half 12 in de bus naar Guangzhou te stappen. Rond 2uur kwamen we daar aan, na een superfascinerende reis door de steden en alles wat daar tussenin zit.  Enorme huuuuge villawijken met honderden precies dezelfde villa's naast kleine huisjes gemaakt van 4 palen en het kleurrijke zeil van een huge billboard. Prachtige houten kleine huisjes met een rieten dak, een geel landweggetje dat de bewoners verbind met de grote wereld om ze heen, een kruiwagentje en een paar kleine plantages om in eigen behoeftes te voorzien - een sprookje, woest onderbroken door een MASSIVE ijzeren telefoonpaal waarvan de vier poten precies in de trots en het alles van de bewoners van het houten huisje staan. Moest wel even grinniken toen ik me bedacht hoeveel heisa wij in Nederland zouden maken als zo'n ding alleen al ons uitzicht verpest omdat we het over de daken kunnen zien  van de 5km aan huizen die tussen ons huis en de telefoonpaal staat. Wat zal onze overheid soms verlangen naar een niet-democratisch bestaan.  Naast dit alles: wat wordt er ontiegelijk veel gebouwd in China! Overal waar ik keek in Macau stonden hijskranen en er zijn ik weet niet hoeveel enorme flats bijgebouwd in de 3 maand dat ik er was, maar amehoela zelfs buiten de stad van Zuhai zie je flats uit de grond schieten en zijn er enorme bouwprojecten bezig om een heel leger van gele hoge villa's te bouwen. Niet normaal en erg absurd om te zien, lijkt wel alsof ze hier ruimte te veel hebben, het staat vol met eindeloze vlaktes vol met huizen, krotjes, flats en villa's. Ik vraag me ondertussen ook echt af hoe dat Communisme ook alweer werkt, ik dacht namelijk dat het draaide om gelijkheid, gelijkwaardigheid and so forth. Zie tot nu toe bar weinig terug van die main values, al moet ik toegeven dat dat het geheel niet minder interessant maakt.  Anyways, in Guangzhou hadden we lekker de tijd, de eerste trein zou om 17:50 vertrekken, de tweede rond een uur of 9. Na het vinden van het ticket-kantoor hebben we meteen 2 soft-sleeper tickets geboekt voor de 17:50 trein voordat we onze goddelijke lunch bij KFC (can you imagine Hesley's happy face? :p) waar Hes een veggie soep, salade en fries voor me gefixed had na een geweldig amusant maar effectief gebarentaal-gesprek met 2 KFC meiden. Hes zelf aan de kip-snacks of course en daarna nog lekker genoten van Egg-Tarts (jajaaa die zijn komen overwaaien uit Coloane, Macau!) en een soort Sundae ijsjes. Lekker op tijd kwamen wij aan in de main hall van het treinstation, om na even zoeken toch best snel de wachtruimte gevonden te hebben. Vroeg als we waren was er nog meer dan genoeg plek en lag ik al vrij snel te slapen, met Hes als meer dan geweldig kussentje haha :D wat een luxe!  Na dik een uur wachten stond iedereen ineens op, dus ik nog even snel naar de wc gerend om nog veeeel harder weer terug te rennen (oke, in het hurken boven niet-westerse wc's ben ik ondertussen een pro, maar ik ga onder geen beding boven een vieze stinkdrol hangen! Bah. IEDERE wc was voorzien van either een dikke bruine, fluffy bruine, of zelfs groene drol - nouuu mij kun je wegslepen. Ineens besefte ik de kracht van m'n blaas, bah!  Nog snel even wat Aziatische vruchtjes gekocht (gooooddelijk! Weet de official naam niet maar zal een foto posten, ziet er voor jullie niet zo eetbaar uit denk ik haha!) en toen hoorden we van een schoonmaker dat ook wij naar de trein moesten. Dus naar de halte van de wachtruimte, maar zo easy gaat dat dus niet. Zoals ik eerder al zei is de Chinese logica soms een beeetje vergezocht en zo kwam het dat Hesley voor de tweede keer met onze koffers de trappen versloeg, en we na een paar keer hoopvol onze kaartjes aan Chinese mensen in pak (conducteurs, schoonmakers, alles wat we te pakken konden krijgen haha!) eindelijk onze ingang hadden gevonden.  En daar zijn we dan, ondertussen al 6 uur op pad in de nachttrein naar Guilin. Na een kort powernapje kwam onze onderbuurman even een praatje maken. Had hem eerder al mijn Aziatische vruchtjes aangeboden en nou maakte Hes mij wakker (Haaaaallleluja!) omdat hij aarbeien aan het uitdelen was. Daar bleef het natuurlijk niet bij, binnen no time zaten hes en ik op ons bed omringt door pinda's, goddelijke mini-appeltjes, een of andere bruine bloembol die een zachte kokosnootmelk smaak had en natuurlijk nog wat aardbeien. A lot of XieXie's (thank you!) later kregen we zowaar nog een klein gesprekje met de beste man, bleek dat hij uit Yangshuo komt en hij begreep zelfs mijn Chinees toen ik uitlegde dat wij uit Nederland komen! Trots haalde hij zijn blikje siroop uit Zwolle tevoorschijn haha, geweldig!  We voelen ons allebei wel een klein beetje bezwaard want we hebben ondertussen ALLES wat we in onze volle rugtassen hadden meegenomen aan eten aan de man aangeboden, maar hij zegt dat ie vol zit, waarop hij zijn eigen etenswaren weer oppeuzelt.  Kan natuurlijk ook zijn dat hij denkt: "haaaaa gekke Europeanen, you should try my food - you wouldn't want anything else either!" Na ons gesprek ben ik als een blok in slaap gevallen en heeft Hes de batterij van z'n PSP gedood - waarna we om 22:00 nog even gezellig samen de gang op gedoken zijn om met het hete water dat gratis aangeboden wordt heeeerlijk een bakje noodles gegeten.  Ondertussen ligt Hesley al heerlijk te slapen op zijn bed aan de andere kant van de wagon en vallen mijn oogjes ook bijna dicht. Nog dik 6uur reizen voor we in Guilin aankomen en dan nog de bus naar Yangshuo vinden. Rond 11uur zullen we inchecken in het How Flowers hostel, precies 26 uur later dan onze reis begonnen is.  Genoeg reden om nog wat slaap mee te pikken dacht ik! Dus bij deze zoals mijn paps en meneer de uil altijd zegt: "weltrusten lieve kijkbaarskindertjes"! Love from China