Blog: Xiamen deel 2 Al zoekend naar het gebied waar de barretjes waren kwamen we nog rare dingen tegen, een soort kostschool welke meer op een gevangenis leek dan op een school bijvoorbeeld en een huge loslopende hond. Helemaal veilig vonden we eindelijk dan toch de barretjes, en na een stukje lopen langs een weg bezaaid met Mercedessen en Audi's vonden we de knusse betaalbare kroegjes. Overal hoorden we live bandjes spelen en uiteindelijk zijn we lekker gaan barhangen in een kroeg met een gezellig maar rustig bandje. Superchille avond gehad, nog een leuke dame uit de Filipijnen ontmoet die haar weg omhoog heeft gewerkt van zingen in de kroegjes tot het managen van het barretje waarin wij ons hadden genesteld aan de bar. Eigenlijk was het veel te koud om er te zitten, maar een barmedewerker had zo'n verwarmingspaal achter ons gezet, en met een whiskey en mojito, wat broodjes en pinda's was het zeer goed vertoeven! Rond een uur of 12 weer naar het hostel gelopen, via het water en met een quick stop bij de McDonalds voor een fruity milkshake haha, we blijven Dutchies! De dag erna stond het eilandje Gulang Yu op het menu. Smullen! Met een uberlocal boot zijn we overgestoken om onze voeten te planten op een stukje oud Engeland. Prachtige oude Engelse villa's en ik voelde me echt overspoeld met historie. Zag de mejuffrouw's al in hun poefjurken en korsetten over de boulevard lopen, waar vandaag de dag kleine Chinese restaurantjes staan met bakken levende vis in zeewater en zelfs met een zuurstofpompje, het kan wel diervriendelijk! Hesley kwam nog even in de verleiding om een lekker visje uit te kiezen voor de lunch maar zijn uiteindelijk toch nog even door gelopen tot het lunchtijd was.  Avontuurlijk als we zijn klommen we het eerste minitrappetje op dat ons van de weg afleidde, het leek zo uit een lang gepasseerde eeuw te komen. Toen het geheimzinnige paadje ons niet verder leidde dan een klein open plekje bezaaid met enorme bouwlampen met als enige functie het eiland 's avonds geheimzinnig en betoverend te verlichten met gele, groene of blauwe lichtvlakken en diepe schaduwen op de rotsen, besloten we toch maar wat meer de main-tracks te volgen.  Afgezet door een fruitvrouwtje die ons (heel appart) passionfruit met een rietje wist te verkopen en er stiekem nog een of ander vies roze wit soort appelvruchtje bijstopte, en hem er niet meer uit wilde halen - en vervolgens net deed alsof ze niet genoeg kleingeld had om te wisselen waardoor we nog weer meer betaalden, besloten we na een tijdje heen en weer te lopen toch maar een entreepas te kopen voor tenminste 1 van de betaalde attracties van het eiland. Meer dan €7,- betaald zodat we het vogelpark inkonden, het kaartje was namelijk meteen gelinkt aan de Sun View Rock. Dikke schrik bij binnenkomst, Zat ik vrolijk in n'n tas te graaien voor m'n camera, riep Hes me weer even tot de orde van de dag: zat er een ENORME witte reuzenvogel nog geen 2 meter bij me vandaan haha!  Oke oke leuk leuk, de voordelen van het park zijn: je loopt midden tussen vogels van alle soorten en maten wat kan betekenen dat je je langs een slapende soort reuzenpelikaan over een bruggetje moet wurmen - minder grappig alstie ineens wakker wordt nadat je vriendje net de brug over is en jij achter hem staat. Heb nog geprobeerd hem voor de gek te houden maar al snel keek ie me recht aan en rende ik met een (zacht) gilletje weg. Mocht je zo sim zijn geweest een paraplu mee te nemen dan kun je je kostelijk vermaken met het uitlachen van mensen die ondergescheten worden, en als je van glijbanen houd is dit ook zeker een aanrader, de trappetjes zijn slippery as hell en ik vind dat het komt doordat de paden gewoon niet van de laag vogelpoep ontdaan worden.  Hes denkt dat de werknemers dat expres doen, en een camera in de bomen verstopt hebben. Just for fun, u know :(  Mocht je na al deze spannende blogs besluiten ook een keer naar China te gaan, en als lucky bastard in Xiamen belanden, go to Gulang Yu en het vogelpark. Neem je paraplu mee, trek stevige bergschoenen aan met veel grip, draag 3 luiers om de klap te verzachten en stop geen kwetsbare dingen zoals een ipad in je tas. Meest belangrijkste om te onthouden is: skip de vogelshow, diep triest. En skip de vogelkooitjes als je ook maar iets om dieren geeft, heartbreaking.  Naast het vogelpark ligt nog een ander park, aangelegd voor tourisme maar compleet leeg en verlaten. Hes en ik hebben allemaal verlaten plekjes gevonden met een meer dan amazing uitzicht, onder andere op de Sun Rock, extreem beladen met touristen waarop wij besloten die voor vandaag maar gewoon lekker te skippen. Wel grappig, wij stonden op het dakterras van een oud Engelse villa of een vuurtoren ofzo tussen de achtergelaten verfspullen met z'n tweetjes in zeeën van ruimte te kijken naar een van de meest touristische plekken van het eiland, waar mensen een ellenlange klim maken alleen om tot een sardientje gepresst te worden op de top, met precies dezelfde foto's van het uitzicht als duizenden anderen.  Hoe wij dit plekje vonden? Als luie hollanders waren we op zoek naar de kabelbaan van het vogelpark naar de berg, eentje die wel op het kaartje stond en waar mee geadverteerd werd bij de ingang, maar die natuurlijk al jarenlang niet meer liep - de karretjes bedolven onder het stof en het park eromheen compleet verlaten, tsja het blijft China.  Ondertussen begon ik me ook wel een beetje kwaad te maken, wat je overal in China ziet is verval, verwaarlozing en vuiligheid. Op Gulang Yu word het eiland dat zo mooi tot leven is gebracht door de Engelsen compleet verwaarloost daar waar de touristen niet komen en waar geen geld binnenkomt. Deuren worden uit eeuwenoude gebouwen getrokken om misbruikt te worden als tuinhekjes, villa's geplunderd en nu bewoond door de locals die geen poot uitsteken om het te onderhouden - wat nog wel begrijpelijk is als je geen geld hebt - maar ook niet om het schoon te houden en te genieten van de schoonheid.  Ook op de trip naar de Tulou's (ronde of vierkante gebouwen waar vroeger hele Hakka families woonden, een oude cultuur die uitgebuit wordt door het tourisme) zagen we onderweg overal afval liggen, prachtige beekjes vervuilend, rondslingerend tussen de huizen enzovoort.  Een laksheid die aangeeft hoe zeer China nog een ontwikkelingsland is, enkel en alleen gefocust op groter worden, uitbreiden, macht en iedere kans aangrijpend om touristenparken te bouwen daar waar ze denken geld te kunnen vangen. Ieder ander gebied wordt verwaarloost, de echte schoonheid van China wordt met de jaren bedolven onder fake, namaak, geldwolven en dit alles leid natuurlijk weer tot precies dezelfde conclusie als wat ook bij ontwikkelingen als plastische chirurgie; alles wordt hetzelfde.  Toch heeft China ook een andere kant, nu reizend in de trein naar Shanghai kijk ik naar buiten en zie ik de meest uitgestrekte landschappen, bergen omringd door dromerige witte wolken of slechts een schim achter een lichte mist, rijstvelden met een magische weerspiegeling van het licht aangelegd zonder rechte lijnen, de mogelijkheden die de natuur bied accepterend in plaats van overschrijdend naar eigen hand te zetten.  Je ziet de vormen van de natuur, bomen gevormd naar de richting van de wind, lichtjes gebogen over de heuveltoppen een groen tapijt vormend, uniform en toch steeds anders.  Anyways, na een heerlijke dag slenteren op Gulang Yu, de mix van culturen en de verschillen tussen oud en nieuw in ons opnemend - met opzet zoveel mogelijk soorten voedsel proberend, wat ons tot geweldig abnormaal lekker eten heeft geleid (we hebben ook een klein bamboemandje gevuld met zwarte rijst en chinese vruchtjes gekocht, appart maar op een apparte manier lekker! En hebben gesmuld van een gefrituurde aardappel, gevuld met groenten en vlees naar keuze en bedekt onder een laag kruidensaus en een zwembad aan pompoen, kaas, aardappelsaus. Briljant!) om via het strand, inmiddels ruim acht uur later en dus donker, terug te lopen naar de ferry.  Die avond hebben we kennis gemaakt met 3 Amerikanen en een toffe Engelsman van 23, die na net begonnen te zijn als leraar in China het geluk had meteen met z'n neus in de grootste vakantie in het Chinese jaar te vallen: de nieuwjaarsvakantie (spring festival holiday) en dus in z'n uppie strak volgens schema China afreiste. Hij zei jaloers te zijn op onze vrijheid, niets boeken en lastminute kijken waar we in in hebben, kijken of er trein of anders bustickets beschikbaar zijn en gaan met die banaan! Toch zag hij ook de laatste dag, net als sommigen van jullie al een beetje van ons hebben gehoord, dat dat niet altijd een sprookje is. Het verhaal gaat zo! De volgende ochtend wilden wij een treinticket boeken naar Hangzhou, onze checkuit-tijd was 12uur en al inpakkend en tussendoor op de ipad zoekend naar een hosteltje met vrije kamer kwam Meggie rond een uur of 11 onze open deur binnengelopen, wat we van plan waren? Met Meggie's geweldige advies, wat overigens voor ons steeds te laat kwam, kwamen we erachter dat de laatste treinen voor de middag naar Hangzhou vertrokken - thanks Lonely Planet AHUM! Na nog even overwogen te hebben om toch een nacht in de Tulou's te slapen besloten we toch dat het waarschijnlijk makkelijker was om vanuit Xiamen naar Hangzhou te komen dan vanuit de verlaten bergtoppen die de magical skyline van de Hakka's vormen. Bovendien miezerde het al dagen met af en toe een regenbui, en aangezien wij in de geest wel backpackers zijn maar toch echt met twee dikke koffers sjouwen en modder waarschijnlijk niet een al te plezante ervaring voor de kofferwieltjes is, toch nog maar een nachtje in onze ruime kamer met het gejank van de gemartelde katten at night en de bruisende marktstraatjes overdag. Omdat we toch nog wel heel graag de Hakka Tulou's wilden zien zijn we uiteindelijk toch gevallen voor de tour die aangeprezen werd door Meggie - de American's zouden ook gaan.  Die middag hebben we gevuld met slenterend op zoek gaan naar het parkje, aanbevolen door Meggie door de kunstig bijgehouden Bonzai boompjes (ja echt, en ook eerlijk waar best indrukwekkend!) ondertussen op iedere straathoek stoppend om rare etenswaren te kopen - om na het bezichtigen van de Bonzai boompjes ons te nestelen in een klein altaartje om te luieren en relaxed te lezen (Hes had een boek van Dan Brown, serieus, nooit kopen op vakantie! Je wordt er in meegezogen haha, ik ga binnenkort beginnen) terwijl het Chinese leven langzaam langs ons heen gleed, zo nu en dan binnendringend door een meisje dat op de foto wilde en de opa dat zijn kleinkind meenam naar hetzelfde altaartje, hem dedag van zijn leven gevend, een houten brandweerauto gaf die hij zelf in en uit elkaar kon halen. Eenmaal terug in het hostel kwamen we de Engelsman tegen, gezellig wat gekletst en toen Meggie langskwam -nog een beetje huiverig voor het kleffen met andere Engelssprekende westerlingen- de bijna 40 euro betaald voor de tour naar de Tulou's. Meteen de Engelsman ook uitgenodigd, ach ja als je dan toch een dagje niet probeert met de locals te mixen dan maar met zoveel mogelijk Westerlingen toch?  Later op de avond hebben we met z'n allen wat gekletst in de gezamenlijke woonkamer van onze verdieping, toch wel gezellig! En toen we elkaar weltrusten wensten hadden we al een beetje gediscussieerd over de Tulou's die we de volgende dag zouden zien en hun kenmerken, schoonheid en het nieuws eromheen. De tour naar de Tulou's was obviously Chinees. Niet zozeer dat de enkel Mandarijns sprekende gids nou zo storend was, of de knabbelende, roggelende Chinezen nog de supersmalle stoeltjes waar zelfs mijn dwergbeentjes opgevouwen lagen tegen de stoel voor mij. Vooral omdat de bus op de heenweg eerst even gezellig een kwartiertje stopte op een marktje, plaspauze dachten wij, en wat Chinezen die zich tegoed deden aan rode banaantes en zonnebloempitten - knabbel en babbel gesmak en geknabbel in de bus het uur daarna. De tweede stop kwam wel goed uit, voor ons ook maar een plaspauze dan. En meteen bijna een uur wachten tot de presentaties over Bamboe afgelopen waren en de Chinezen klaar waren met het shoppen in de giga irritante bamboe shop (zo eentje die je in 1 minuutje door zou kunnen lopen, maar waar je zo een kwartier over doet terwijl je je langs de slenterende shoppende toeristen wurmt en braaf  het pad volgt dat gecreëerd is met bakken, zodat je een ellenlange route heen en weer moet lopen voor je bij de uitgang bent. Inefficiëntie ten top als je het mij vraagt haha, grrr! (ik moest daar natuurijk 2 keer doorheen omdat ik eerst de wc niet herkende in het kunstwerk van Chinese tekens.) Toen we eindelijk de Tulou's voorbij zagen schieten in het geweldig mooi en betoverende landschap waar, buiten de dorpjes beladen met afval die zo nu en dan voorbijschoten, niets dan natuur te zien was, werden wij al helemaal enthousiast. Toch zagen we ook dat er nieuwe Tulou's in aanbouw waren, naar ons idee om geld te vangen van het tourisme met het ondertussen zo bekende Chinese geldwolven-instinct en fake. Na een heerlijke lunch waar we ongeveer 10 minuten voor kregen, stopten we tot onze schrik bij een enorm toeristen gebouw, met een ronde Tulou-vorm. Allemaal hadden we even de neiging om te blijven zitten en te gaan huilen.  Toch maar uitgestapt, en uiteindelijk bleek het een park te zijn, met paden naar de verschillende Tulou's. We hebben er 3 van binnen gezien, en het is echt magisch om tussen het geschreeuw van de touristengidsen met hun veel te luid afgestelde schreeuwpionnen door, even een stukje van de oudheid van China te zien. De complexheid van de verschillende culturen, de unieke manier van samenleven als familie, enorme gebouwen met de hand gebouwt enkele eeuwen geleden door een jonge sterke man, vastberaden om zijn familie groot te maken en de al bestaande familie een groter thuis te bieden. Onbeschrijfelijk.  Lopend door de dorpjes die rond de Tulou's ontstaan waren was wel te zien dat het tourisme al in het oorspronkelijk bestaan heeft lopen hakken. Maar als je door de ijzeren straatverlichting, undercover onder een plastic houtachtig laagje, de brede loopwegen voor de toeristen en de golfkarretjes voor hen die slecht ter been, jong of lui zijn heen kijkt zie je de geheimzinnige roep van de kleine smalle steegjes tussen de gelige huizen gebouwd van modder, gevuld met kippen druk met het bewonderen van hun haan die zich zojuist heeft gemengd in een hanengevecht, oude vrouwtjes die met een stok over hun schouders de was, voer voor de kippen, rijst, groenten of tabak vervoeren. En net als je even helemaal terug duikt in de tijd kom je helaas weer uit op de grote touristenpaden. Na een beetje spanning omdat we na het splitsen (Hes, ik en de engelsman) van de Mandarijns brabbelende tourgids, de tourbus niet meer terug konden vinden na de 2 uurtjes die ons gegeven was om door het touristenpark te lopen, kwamen we dan eindelijk toch nog veilig aan bij de tourbus. Op de terugweg waren we beter voorbereid en zoals we al een beetje verwacht hadden stopten we wederom een paar keer voor de wonderlijke wereld van de bamboefabriek (mandarijns) en nog wat dingen. We zijn de hele 4uur durende terugweg (zonder stops) in de bus blijven zitten, op een keer een plaspauze na, waarop ik natuurlijk weer niet de easy way uit mocht nemen en wederom een -ditmaal minstens 5x zo groot- enorme touristenuitbuiterij door moest lopen. Vond het wel leuk dat ze onderweg gratis dingetjes aanboden, en ik liep net rustig genoeg zodat ik mijn eerder ontvangen gratis testertje kon weggooien voor ik bij het volgende gratis proeven-kraampje aankwam. Als ze het je dan toch zo moeilijk willen maken mag ik er ook wel een beetje misbruik van maken als ik zelfs na de bewaker uitgelegd te hebben dat ik geen portemonnee bij me heb (die lag nog in de bus) nog die hele rotwinkel door moet lopen. En zo kwam ik er toch nog een beetje gelukkig vandaan. Begrijp me niet verkeerd trouwens, ik vind het magisch om door China te reizen, maar het is storend dat je overal uitgebuit wordt. We geven aan iedere bedelaar een yuan of twee, en kopen ook heus wel eens wat wat we niet echt nodig hebben. Maar ik vind het jammer dat China zo aangetast is door tourisme, het echte China wordt zelfs vernield door tourisme. Daar wil ik, voor zover dat mogelijk is, niet in betrokken worden. Eerder die ochtend hadden we onze koffers al gepakt en in de gezamenlijke woonkamer gestald. Na terugkomst in Xiamen zijn we meteen via de luchtbus (een weg op palen aangelegd alleen voor 2 buslijnen, eentje gaat heen en de ander maakt de retour) naar het treinstation gegaan. Geen tickets beschikbaar voor Hangzhou die avond, maar nog wel voor Fuzhou - een stadje met hotsprings waar de Engelsman al couchsurfend een top tijd heeft gehad. Om 10 voor 9 savonds ging onze trein, omdat het ondertussen al rond achten was zijn we snel terug gehaast naar het hostel, een poging gewaagt nog een hosteltje te boeken, nog een keer afscheid genomen van de Engelsman (ik had hem de tip gegeven om op weg naar Hainan een stop te maken bij Hong Kong en Macau, en net toen wij weg wilden kwam hij nog aan met een kaart: "could u maybe quickly explain to me how to get to the hostel you recommended?" NO, sorry lieve Engelsman - en toen ik vertelde dat we nog 50minuten hadden tot onze trein vertrok zag hij de keerzijde van het vrijheidssprookje: je moet je flexibel opstellen en snel zijn wil je verder komen. Gelukkig vond hij het ook goed als ik hem een mail stuurde (ondertussen een kilometer lang haha, heb tenslotte bijna 4 maand in Macau geleefd en al wachtend op het onverwachte visum voor mainland China hebben we ook Hong Kong wel van veel kanten gezien) en dus namen we nog een laatste keer afscheid en doken hes en ik de deur uit, snel de koffers de nog geen meter brede steegjes uitgerold, een taxi aangehouden (die overigens veel langzamer gaat dan de luchtbus) en net op tijd het treinstation bereikt. Na een split second in de wachtruimte gezeten te hebben waren we al op weg naar Fuzhou.  Wat jullie nog niet weten is dat Hes in de bus terug van de Tulou's naar Xiamen ziek geworden was - waarschijnlijk van het voedsel, ook een beetje de MSG verschijnselen (hoofdpijn, extreme dorst, misselijk, maagpijn). Dus het was eigenlijk een beetje de worst trip so far. Gelukkig vond het geluk ons snel terug, Hes voelde zich langzaam aan weer wat beter en eenmaal in Fuzhou zijn we ingegaan op het aanbod van een hotel-propper, die mijn koffer rolde en ons een geweldig grote kamer inleidde (2p bed, doorzichtig gordijntje, lounge bank, koffietafeltje, computer, tv, kledingkast, douche, toilet, keukenblok met waterkokertje en wasbak, koelkast, imagine!) omdat het water het niet deed werden we een minder mooie kamer ingeleid, maar toen ook daar het water het niet deed werd er even heen en weer gebeld. Al snel bleek dat het water in dat blok afgesloten was door werkzaamheden, we vroegen de eerste kamer met een lekkere korting. Voor iets meer dan 6 euro per persoon zaten we in deze luxe kamer! Doodmoe zijn we in slaap gevallen en hebben we stiekem geen wekker gezet.  De volgende dag hebben we tot een uur of 10 geslapen, alleen om nog wat meer te slapen. Met de sinaasappeltjes en het water dat ons was aangeboden door het hostel plus de door ons meegebrachte crackertjes hebben we een lekker ontbijtje gemaakt - en besloten we uiteindelijk maar eens een keer een rustdagje in te lassen. We zouden tenslotte deze dagen op het strand van Thailand doorbrengen, lezend, zwemmend, verkennend en cocktails drinkend. De luxe van de kamer was heerlijk even, en nadat de schoonmaakster om 12uur ongeduldig op de deur klopte om schoon te maken is Hes slaperig naar boven gegaan om de kamer nog maar een nachtje te verlengen. Rond een uur of 4 was ook het heet water eindelijk terug, douchen! Daarna met een bakje meegebrachte Instant noodles op de lounge bank gedoken met onze boekjes.  Ons eigen stukje Thailand in het met 13 graden buiten superkoud maar binnen lekker warme Fuzhou.  Vanochtend vroeg opgestaan om naar het treinstation (letterlijk tegenover het hostel) te gaan en tickets te boeken naar Shanghai. Hangzhou skippen we dus en we zijn van plan meer van en rond Shanghai te zien en  langer in Beijing te blijven, zodat we alles kunnen zien voor de festiviteiten voor het Chinees nieuwjaar beginnen (daar willen we bij zijn!) Na het boeken nog even langs de supermarkt voor wat boodschapjes, een ontbijtje en wat voor onderweg, om nog even een paar uur van ons hosteltje te genieten. Om 12uur uitgecheckt en de tijd gedood met lunchen in restaurantjes (gespreide lunch, omdat we op zoek waren naar wifi, wat we overigens niet vonden) op tijd naar de wachtruimte, waar we onszelf nestelden naast een monnik die druk op zijn mobiel aan het typen was - om ruim op tijd de trein naar Shanghai in te stappen. En nu zijn we alweer 4 uur op weg, zonder hostel in Shanghai, zonder internet op de ipad maar wel met elkaar, een trein waarin het met 23 graden nog net 'lekker' warm te noemen is met dvd en films - een blog die geschreven moet worden, puzzelboekjes, vanochtend gesneden fruit in een Zip-It-Bag, popcorn gekocht van het Bistro karretje, muziek, soft seats en knieruimte :) ode aan de vrijheid!