Hoewel mijn eerste droom voor de verplichte 5 maanden stage 100% compleet totaal focuste rondom 'The City Life' in London, werken in een hotel met zalen beschikbaar voor evenementen and so on, werd ik uiteindelijk toch enthousiast over Bath. Een ziekenhuis waar recent 2 nieuwe managers begonnen waren om de boel eens flink om te gooien, waar ik met mijn half-afgeronde opleiding hopelijk nog wat bij aan zou kunnen vullen. Meteen kreeg ik ook van hun kant enthousiaste reacties and the rest is history.

Op naar Bath. 28 Augustus om 12:45 zou mijn vlucht vertrekken en tot 3 Februari mocht het nieuwe avontuur duren. Na een volle maand afscheidslunches, drankjes, dinertjes and so on werd het de avond ervoor met een heerlijk bord hutspot (hoe Hollands wil je het hebben) toch officieel gemaakt, de volgende ochtend zou ik vertrekken.

Direct na zijn nachtdienst stond m'n mannetje al op de stoep omde laatste keer afscheid te nemen,om daarna meer dan dankbaar eindelijk maar toch z'n bedje in te duiken terwijl ik met mijn ouders en zusje richting Schiphol vertrok. Waar ik ergens hoopte dat ik na 5 maand China qua afscheid-nemen nu toch wel wat gewend was, bleek niets minder waar. 5 maand blijft hoe dan ook lang en met de lichte zenuwtjes erbij was het toch wel weer verdrietig. Toch uiteindelijk de paspoortcontrole doorgelopen en toen was ik alleen, op weg naar het volgende avontuur.

Tijdens het reizen veel mensen ontmoet, een praatgrage audiotechnicus uit wales die minstens 6x per maand heen en weer vliegt tussen Amerika, the UK en Nederland maar ook af en toe Afrika of Azie even meepakt. Hij heeft z'n eigen bedrijf als freelancer en ook nog een consultancy met 2 vrienden. Living the good life zou je toch zeggen! Deze meneer kon me wel redelijk bijpraten op het gebied van Bath en geweldige festivals in de buurt van Bath en Swansea (waar Hesley de komende 5 maand gaat spenderen) al was ik dit meteen na het uitstappen natuurlijk alweer vergeten. Gelukkig hebben we google!

Na aankomst in Bristol even stilgestaan bij het geweldige Briste Engels, god wat een eer en status kunnen ze er in gooien haha! Vanaf daar met de shuttle bus mijn weg naar het impossante Central Station 'Temple Meads' van Bristol afgelegt, waar ik na het boeken van een ticket bij een charmante oudere Englishman ('Hello Darling', een erg typisch trekje van Britse mannen die graag voor gentleman spelen geloof ik) door een dikke Britse tut geholpen werd bij het vinden van platform 9. En toen kon ik het natuurlijk niet laten om even terug te denken aan hoe geweldig het zou zijn als het ging om Harry Potter's 9 3/4 platform, maar dat terzijde. Om vervolgens mijn koffers door een jonge kerel de trein in te laten tillen, thank you very muchos!

Per ongeluk bijna een andere long-distance reiziger het verkeerde station opgestuurd nadat ik Bath op een gebouw zag staan. 2 oudere Britse mannen schoten tot de redding en legden uit dat Bath 2 stations heeft. Uiteindelijk aan de praat geraakt met de man die het best te omschrijven is als de menselijke Paddington, en welke ervan overtuigd was dat er een gratis bus naar het RUH hospital in Bath reed. Vervolgens, na een touristische route langs het winkelcentrum waar hij de zogenaamde 'Facilitator' was en waar ik meteen aan 5 andere mensjes uit Bath werd voorgesteld (achjaa hij tilde mijn zware koffer dus mij hoor je niet klagen), kwamen we erachter dat ik toch gewoon moest betalen voor mijn buskaartje. Wel heeft hij me uitgenodigd om een keer een drankje voor me te kopen in de pub, of ik dit aanbod ook serieus moet nemen ben ik nog even aan het overwegen. Anyways, ook in de bus werd ik geholpen bij het vinden van de juiste halte, en na een beetje weggemompeld te zijn door het meisje achter de reception desk in het ziekenhuis kwam er nog een lief ouder stelletje te hulp door me te helpen naar de weg richting de appartementen te vragen en mijn lichte handbagagekoffertje te rollen (waarvoor ik de beste man wel echt even moest overhalen, anders was hij er zo met m'n loeizware 23kilo wegende koffer vandoor gegaan). Die mensen hebben gewoon net zo lang met mij het ziekenhuisterrein afgesjokt tot we het appartement hadden gevonden, hoe moet je die nou in hemelsnaam bedanken! Met een hand en duizend maal dank heb ik ze uitgezwaaid om de laatste twee trappen zelf nog maar op te struikelen.

Eenmaal hier meteen alles uitgepakt en gesettled. Net toen ik aan mijn kant-en-klare pannekoeken met smeerkaas zat werd er op m'n deur geklopt. Mijn komst was aangekondigd op een briefje in de keuken en een oudstudente van IFM en oud-mede inwoonster van Highsand Juicylake; Marjolein had me al gespot. Terwijl ik met haar stond te kletsen meteen kennisgemaakt met mijn overbuurman en schuinoverbuurman Andrew (die vanochtend na 3 week ineens als sneeuw voor de zon verdwenen is, dus bij deze ook meteen het eind van Andrew in m'n blogs) die wel erg vlotjes aan het babbelen was. Na een stille hint van Marjolein ben ik er ook maar tussenuitgeknepen om in de keuken nog even bij te kletsen. Uiteindelijk vrij vroeg op bed gegaan omdat ik toch wel kapot was van m'n kleine reisje.

De dag erna zat ik echt af te tellen tot het eindelijk zou gaan stoppen met regelen zodat ik het stadje kon gaan verkennen. De Britse weergoden stonden echter nog niet aan mijn kant dus tegen 12 uur vond ik het wel mooi geweest en ben ik door de regen alsnog de straat op gegaan. Omdat iedere stad nogal triest lijkt in de regen, en ik na 3 uur toch ook al wel aardig doorweekt was heb ik de rest van de dag lekker de tijd gepakt om eens wat research te doen naar mijn nieuwe bestemming.

Door mijn vastberadenheid -ik weet het zeker- kregen de Britse weergoden meelij, en de volgende dag kon de zon niet stoppen met schijnen. Huppelend en zonder jas kon ik naar buiten en heb meteen wat mooie plekjes bewonderd en in 5 uur een groot deel van het centrum ontdekt. Ik ben dan ook nog weer te koppig om gewoon de touristenroute te pakken en al maakt dat het niet makkelijker, het is wel veel leuker! Haha hoe dankbaar je dan bent als je uiteindelijk wel weer de bewoonde wereld terugvind en hoe heerlijk het is om betoverend kleine steegjes te vinden. Toen ik eindelijk de 'Bath Abbey' aan het bewonderen was hoorde ik vlaagjes briljante gitaarmuziek uit een hoekje komen. Eenmaal die richting opgelopen bleek er een klein pleintje te zijn waar kinderen met een dambord speelden en de rest op bankjes rond het pleintje naar de betoverende klankjes aan het luisteren was. Gary Milhouse zat in het midden met zijn gitaar en geluidsboxjes, ik was meteen fan! Maar voordat ik er een van mijn netopgehaalde pondjes aan wilde geven vond ik dat ik best even mocht gaan zitten luisteren, in de zon, op het bankje, lekker mensen kijken tussen de oude Georgian gebouwen.

Net toen ik een filmpje aan het maken was begon mijn buurvrouw in het Nederlands tegen haar man te kletsen, hoe toevallig! Na elkaar even kort geintroduceerd te hebben begon ze een heel verhaal over haar familie die ook in Groningen woonde en nouja vul dat maar in. Wel heel gezellig om weer een Nederlander te horen haha! Of ik ook op de camping stond, nou nee ik kom hier halfslachtig wonen voor de komende 5 maand. Vind het toch wel grappig dat de mensen dat dan zo dapper vinden dat ik hier alleen ben. Ik vind het wel leuk dat ze dat vinden, maar denk dan stiekem toch wel een beetje: England is a piece of cake na China!

Toen Gary Milhouse stopte met spelen (op dit pleintje wisselen de muzikanten elkaar ieder halfuur af, omdat het natuurlijk een goudmijntje is zo naast de Bath Abbey) renden we allebei die kant op om hem nog snel de paar pennies toe te stoppen. Terwijl het Nederlands stel afscheid nam en me veel succes wenste liep ik naar Gary toe om te vragen of hij ook cd's voor de verkoop had, want yes indeed ik was op slag fan haha. Hij stelde zich aan me voor en voor ik het wist stonden we over muziek in het algemeen te praten, zijn muziek en over de tips en tricks die hij nog wel had voor het leven in Bath. Nadat hij me verteld had waar zijn vaste plek is waar ik dit weekend een cd kan komen kopen nam ik afscheid en ben ik na een klein boodschapje weer richting het ziekenhuis gebust.

This morning toen ik halfwakker uit m'n bed rolde en m'n weg naar de keuken vond voor een kom cornflakes kwam ik erachter dat m'n fysio misschien toch nog niet zo gek was met haar 20 minuutjes lopen. Al had ik gehoopt dat de soms absurd steile heuvels van Macau m'n benen wel gehard hadden, de Engelse heuveltjes blijken toch verborgen gevaren te hebben want m'n benen stonden on fire. Die 5 uur die ik gister dolgelukkig in de stad gelopen heb blekken er toch 4 uur en 40 minuutjes teveel. Toen ik toch vol goede moed naar buiten stapte voor een dagje ziekenhuisterrein en nog een klein stukje stad of een heerlijk dagje Victoria Park kwam ik er nog voordat ik de main entrance goed en wel bereikt had achter dat dat hele wandelen voor vandaag misschien toch niet zo'n strak plan was. Heb er maar een dagje focus-op-de-nuttige-dingen-op-het-ziekkenhuisterrein van gemaakt. Oftewel: informatie opgevraagd bij de sportschool over de fitnesszaal en groepslessen en meteen waarschijnlijk een korting geregeld bij het openluchtzwembad, voor die laatste maand dat ze open zijn. De badmeester kan niet ophouden met praten, wat erg lullig was voor m'n beentjes, maar toch wel leuk om het point of view van een Engelsman te horen over de Olympic Games en nog wat zaken, en again some tips and tricks voor niet alleen Bath maar ook de omgeving en London -een van zijn favoriete steden, waar hij vol trots over zei dat hij er al 21 keer is geweest dit jaar-.

Na toch nog even heerlijk van de zon te hebben genoten in een klein stukje gras tussen 2 parkeerplaatsen in, terwijl ik zo nu en dan toch wat vreemd werd aangekeken door de bezoekers. (Ach ja we doen maar alsof we thuis zijn!) en toen toch maar richting het appartement gegaan om m'n benen eens goed in te smeren met het Chinese wonderzalfje uit Beijing. Hopen dat ze morgen beter zijn want ik ben klaar voor nog een heerlijke dag in de geweldig mooie stad Bath.

Overall: de Engelse mensen zijn ontieglijk behulpzaam, de mannen zijn gentlemans (en dan heb ik het niet over de comazuipende jongetjes, al heb ik er daar nog niet echt een van ontmoet) de vrouwen typisch Engels, en de stad heeft nu al een plekje in m'n hart.

Biggest shock: ze hebben hier een Spar en een Liddl. En het oversteken is echt weird omdat ze om de een of andere reden besloten hebben hier aan de linkerkant van de weg te rijden. Dacht dat ik er verder geen last van hebben zolang ik me niet in een auto zou wagen, maar niets is minder waar. ALLES veranderd. hahaha okee beetje overdreven maar het is wel echt heel erg wennen!