Stop worrying about the potholes in the road and enjoy the journey!

Op 5 oktober schreef ik mijn laatste blog, ondertussen van alles meegemaakt en heerlijk gereisd, hoog tijd dus voor weer een (korte?) update. Heb 4 mooie verhalen klaarliggen maar zal ze voor het leesgemak opsplitsen haha!

Oktober

Ben sinds die vorige blok nog een weekendje naar Hes geweest, waarin we de Farmers' market in Mumbles geplunderd hebben hihi, heerlijke tapas gegeten aan het droomachtige strand! Toen we erachter kwamen dat het oude kasteel gesloten was omdat 'ie blijkbaar dangerously slippery word in de herfst/winter, zijn we teruggegaan naar het Busstation om vanaf daar de bus naar Gower te pakken. Gower is goddelijk, we hadden er een herfstzonnetje bij en echt, volgens mij is het gras echt groener bij onze Groot-Brittanische overburen haha! Andere highlights van dat weekend: de Ginger Spice Latte van Starbucks uitgeprobeerd (please tell me dat die er ook in Nederland zijn!!) en een dagje geshopt voor de allereerste, ja echt, keer bij de Primark haha! Shopaholic heaven hahaa!

Ook is Hes hier nog een dagje (zaterdagochtend tot zondagochtend) geweest./ Hoe hee hoelaat was het, hooguit 7 uur ofzo dat ik hem ophaalde van het treinstation, bibberend met 2 bakjes koffie (waarop meneer ook nog de helft spilde toen hij het in z'n Starbucks mok wilde gooien hahaha) in die extreeeeem koude oktoberweek. Vanaf het station naar de bushalte zwaar gemopperd om de koffie (haha grapje!) en toen vol excitement op de bus naar Wells gehopt. In Wells was de wekelijkse zaterdagmarkt al tot leven gekomen toen we een uurtje later aankwamen. Hes stond binnen no-time in de rij om wat local food uit te testen - we hadden immers nog geen ontbijtje gehad- terwilj ik m'n neusje door de 1-Pound boeken liet snuffelen op zoek naar een mooi diamantje voor de weeks to come.

Omdat de ochtendkou ons een beetje liep te pesten hebben we ons in een klein knus maar vooral warm pubje verscholen met thee en wat te knabbelen. Toen we onze lichamen weer wat konden bewegen zijn we verder het kleinste stadje van Engeland gaan onderzoeken. Al snel kwamen we bij het impossante Bishops Palace. Toch wonderbaarlijk dat iemand die het woord van Jezus verkondigd zichzelf zoveel rijkdom toe-eigend, maar dat terzijde. Het Palace was afgesloten wegens een bruiloft maar we zijn wel even door de tuinen gehuppeld, half in slaap vallend bij de audiotour maar flink volhouden om wel alle plaatjes van Bishops Palace te zien. Vanuit de tuinen zagen we alhet ontieglijk impossante aangezicht van de Wells Cathedral, de enige reden dat Wells tegenwoordig een officieel stadje is.

Onder het genot van een niet zo vrolijk muziekantje, die overigens wel heel vrolijke muziek speelde liepen we door het kleine donkere eeuwenoude poortje richting de Cathedral. Ge-wel-dig impossant! De eerste delen zijn gebouwd in 1100, moet je nagaan dat je nu nog een gebouw in kan lopen waar bijna 1000 jaar geleden ook al mensjes liepen! In de kathedraal kwamen we toevallig nog een fantastische tourguide tegen die ons fascineerde met onverwachte verhalen en geweldige wist-je-datjes over de kerk, geschiedenis en vroegere gasten. Ook wist ze bijzonder veel te vertelen over de symboliek achter de kunst, afbeeldingen en hahaaaaa nouwja hele waslijst, maar superfascinerend!

De dag in Wells hebben we afgesloten met een laatste tochtje over de markt die daar ook al eeuwenlang gehouden wordt. Nog een enorme portie heerlijk verse tapas en kaasjes gekocht en daarna weer op de bus richting Bath gestapt. Op weg terug naar het ziekenhuis zijn we nog even gestopt bij een supermarktje. Die avond zijn we op de cidertour gegaan haha weer 3 heerlijke ciders ontdekt!

November: Moeders op bezoek

Een ander heel groot hoogtepunt was het bezoekje van m'n moeder, alleen het weerzien toen ik haar ophaalde van het station al! Heb haar meteen de pub ingesleurd voor een goed kop koffie, wat ze zeker wel verdiend had na haar heroische daad om weer in een vliegtuig te stappen. Superfijn om ook haar eindelijk te kunnen laten zien wat straks voelt als m'n tijdelijk thuis, net als Macau wat ik nog veel te vaak mis haha.

We hebben er een heerlijke relaxte vakantieweek van gemaakt en hadden ontzettend geluk met het weer. Rare mensen ontmoet (een steenrijke Zwitserse gast die om een sigaretje vroeg van m'n moeder voor z'n dochter die nu in London werkt terwijl hij net uit New York even overvloog om vervolgens door te reizen naar Paris, en ook nog een of andere psychopaat die maar niet kon ophouden over autopsies toen ik eenmaal vertelde dat ik in het ziekenhuis in Bath werkte, waarop hij tot overmaat van ramp ook nog eens begon over autopsie op familieleden?! Anyways, verder hebben we ook nog een geweldige tour-leider ontmoet, en de enige 3 andere touristen in het busje: 3 arnhemse nederlanders haha. Toppunt was een gezellige bourgondische belgische chocolatier. Wat een varieteit in Bath en omgeving haha!

We gingen terug naar het jaar 1700 met de meest fantastische jurken & weirdo schoenen in het Fashion Museum, 3000 jaar terug in de indrukwekkende still-standing Romeinse Baden en zelfs 5000 jaar terug in de tijd tijdens ons bezoek aan Stongehenge.

MAAR, en uiteindelijk de meest bijzondere; op weg naar Stonehenge wist onze tourguide vgan alles over de legerbasis te vertellen waar we langskwamen. Mam en ik enthousiast op zoek naar overstekende tanks of enige vorm van activiteit bij de rode oefeningsvlaggen ... En nou kreeg ik op de dag van schrijven (16/11) net een berichtje van m'n moeder dat ze alle reisverhalen aan m'n lieve opa en oma had verteld, en dat zo'n 60 jaar geleden mijn opa hier op de legerbasis zat! Als jonge knul heeft hij zijn rijbewijs gehaald op exact dezelfde wegen waar wij langs zijn geweest haha! Superleuk dat we een glimps van het begin van zijn leven hebben kunnen opvangen!

De heerlijke vakantieweek hebben we afgesloten met een asociaal lekkere High Tea bij de bourgoundische Belgische Chocolatier waar ik eerder over vertelde. Daarna zijn we de stad ingedoken om aanwezig te zijn bij het aansteken van de kerstverlichting met heerlijke muziekjes everywhere en een redelijk flauwe tv-show, maar uiteindelijk hebben we maar toch weer mooi even samen kerst gevierd.

Het ultieme hoogtepunt van de vakantie? Toen ik m'n zak nootjes ondersteboven kieperde en we een handvol meenamen naar het park. Want al lusten die domme koppige eekhoorntjes geen blueberry muffins, nootjes gaan er wel in! Waar zowel wij als de eekhoorntjes wat verlegen waren die eerste dag, aten ze aan het eind van de week zonder schaamte uit onze hand haha! SUPERschattig en met recht dus, het ultieme hoogtepunt!

NOU. Heb echt mijn best gedaan om een beknopt verslag te doen van de avonturen van afgelopen anderhalf maand. Op tijd van schrijven zat ik op seat B4 on the way to London Paddington waar ik m'nbeloved (zoet zwijmel zoet) vriendje zou ontmoeten voor het volgende avontuur: Rockin' SOHO, Chinatown London & The Lion King! Maar dat is voor een volgende keer haha!!

Together in Bath

Vandaag op dinsdag 9 oktober 2012 ben ik alweer 6 week in Bath! Let's go back to friday the 5th of October, meneer de Vries die aankomt op station Bath om half 5 om door mij meegenomen te worden naar een jazzy cafétje voor een hoognodige kop koffie haha. The last couple of weeks have been tough, ging qua energy-levels niet helemaal zoals gehoopt en moest echt even bijkomen en loskomen van het werk. Na die kop koffie en lekker bijgekletst te hebben zijn we de pub 'The Cork' ingedoken; een heerlijke pub met een superrelaxed sfeertje!Na eenheerlijke sharing platter met tapas, een goede rode wijn en een pint voor Hes doken we dik anderhalf uur laterde straat weerop zoek naar een restaurantje met goede deserts. Al snel hadden we een gezellig uitziend-restaurantje ('The Market') gevonden met een 'secret' desertkaart, waar je naar moest vragen aan de bar haha, dat maakte ons wel nieuwschierig! We vonden boven eenknus plekje tussen de mix van allerlei oude stoeltjes, er waren zelfs een paar uit de kerk waar aan de achterkant nog het bakje zat waar ze vroeger de bijbel inlegden! Aan de muur waren stukjes boomstam geplakt, super idee (goed onthouden voor later!) want het lijkt superknus!Na alles even goed te hebben geobserveerdhuppelde ik snel naar beneden om toetjes te bestellen - en Hes te verassen met een desert haha. Ik vroeg de barman voor een top-pint voor Hes en met een 2e pint en een wijntje ging ik weer naar boven, en toen de zorgvuldig uitgezochte toetjes eenmaal bezorgd waren we happily surprised!Heerlijke warme stukjes taart met vers ijs - GOSH die Engelsen weten wel wat lekker (en ongezond!) is haha serieus het lekkerste desert everrrr! En wij waren nog wel bezorgd of 2 toetjes niet teveel waren haha! Hes was helemaal happy met z'n fresh and fruity cheesecake en ik (met m'n jaloersmakende chocolade, appel en toffee-taart) absolutely in de 7e hemel haha! Uitermate geslaagd begin van het weekend!

Die zaterdag heb ik de 40-minute walk naar het stadscentrum laten zien (langs luxe oude herenhuizen, Victoria Park, The Royal Crescent, Circus, Queen's Square en de restaurantjes waar we de avond ervoor geeindigd waren) om neer te ploffen bij 'Boston TeaParty' voor een lunch, koffie en de forever favourite: Lemongrass & Ginger Tea. Als je de foto's gezien hebt weet je: just order a Jacket Potatoe en laat vooral de Mushrooms on Toast staan haha - al was dat niet eens zo verkeerd!

Bath is echt een ontzettend schattig stadje, alles is op loopafstand en op iedere hoek is er wel iets historisch te vinden. De rest van de middag hebben we lekker rondgeslenterd, stiekem vanaf de boulevard richting Pulteney Bridge meegekeken naar een rugby-wedstrijd, Pulteney Bridge bewonderd en de bijna 300 jaar oude trappetjes naar beneden gelopen om langs een klein paadje langs de Avon River uit te komen, waar kleine restaurantjes zich gevestigd hebben - een soort secret getaway van de drukte in het centrum, alleen is het niet zo secret meer. Aan de voet van de Bath Abbey lekker van het zonnetje genieten terwijl de straatmuziekanten je (hopend op een kleine donatie) vermaken - of wegjagen, en uiteindelijk op aandringen van Hes - zacht uitgedrukt haha ;p toch maar eens het touristenbureau ingelopen en een HUGE stapel foldertjes verzameld. En, nu komt het! Haha! We hebben een orgel-concert bijgewoont in de geweldig fantastisch onbeschrijflijk mooie Bath Abbey. Hoe saai het ook klinkt en hoe erg we het vooraf ook met je eens waren; toen ze ons vertelden dat het een uur zou gaan duren zeiden we al dat we met 10 minuten weer verder zouden gaan, het was echt best tof haha! En lieve opa: ik heb eenopname voor je gemaakt!
EN we kwamen heel toevallig langs een Fudge-shop, die ik ook nog niet ontdekt had! Superleuk: er was net een workshop gaande voor twee meisjes die leerden hoe ze echte fudge konden maken haha, heel leuk om te zien! Kon het natuurlijk niet laten om ook even in de rij te gaan staan voor een stuk fudge. Prijzig, maar dan heb je ook de enige echte handgemaakte Fudge die al zoveel jaren in Bath verhandeld word haha.

Voor we het wisten was het uur alweer voorbij en was het buiten al schemerig aan het worden. Snel zijn we een pub ingedoken voor een heeeerlijk avondmaaltje; voor mij dan, haha Hes z'n Fish&Chips uit Mumbles kunnen niet meer overtroffen worden, luxeprobleem! =P en de standaard: een pint en een rode wijn. Zo'n heerlijke pub die er al eeuwen lijkt te staan weet je wel, we zochten een plekje achterin bij het raam met uitzicht op de 'beer garden' waar ze parasollen met verwarming hadden opgezet uit. Om ons heen zaten heerlijk uitbundige English-people van middelbare leeftijd, having the time of their lives haha. Heerlijk! Een goede opwarmer voor wat ons daarna te wachten stond!

Een beetje twijfelend stonden we voor de kroeg waar 'Bizarre Bath' zou beginnen, een comedy walk door het oude stadscentrum van Bath. Omdat we een beetje te vroeg waren (er was echt nog niemand!) en we niet als enige twee een comedy walk wilden gaan doen zijn we maar even op een afstandje gaan staan toekijken. Gelukkig stroomde het publiek uiteindelijk een beetje toe, en durfden we wel weer richting de kroeg te gaan. Maar, zou de humor wel leuk zijn voor us nuchtere Dutchies? Zou het niet flauw zijn en cheesy? NOPE haha! Zodra meneer funnyman begon te praten moest de menigte al lachen en toen hij iedereen bijlangs ging om het geld te verzamelen gingen we er zonder twijfels in mee. Bizarre Bath here we come!
Bijna 2 uur door de stad gelopen, oneindig gelachen, en ook écht gelachen haha hilarisch! We zaten ook echt in een leuke groep met grappige typetjes haha en er was een wijsneus bij die van de school of performing arts kwam, en meneer funnyman bijna te slim af was - haha uitenidelijk kreeg hij nog wel z'n toegangsgeld terug, das dan wel weer sportief =) Maar helaas is er niets saaiers dan grapjes uittypen, noch voor jullie om ze zo zwart op wit van een computerscherm te lezen, maar de hele avond en overigens de hele dag was echt geslaagd, en voor iedereen die Bath bezoekt: ZEKER zorgen dat je Bizarre Bath niet mist.

Zondag hebben we ontieglijk lekker lui zondag gevierd haha - heerlijk uitgeslapen, zoals het hoort na een werkweek, om vervolgens richting een schattig cafétje aan de rand van Victoria Park te lopen. Al in de eerste week zag ik daar mijn forever favourite Jacket Potatoe staan haha, met geitenkaas en geroosterde groenten! MJUMM.. Hes ging voor het uitgebreide Engelse ontbijt. Daarna hebben we ons tegoed gedaan aan de luxe en beauty van de Bath Spa's, midden in het centrum van de stad. Het water voor deze Spa's komt nog steeds uit de natuurlijke thermale bronnen die door de Romeinen al gebruikt werden, en die Bath groot gemaakt hebben. De Spa's hebben heerlijke stoomruimtes, een enorme regendouche met thermaal water, een heerlijk binnenbad en een bad op het dak. En bij ons Twilight Package for two kregen we ook nog een dinertje. Oke, droom droom droom! Echt ontieglijk heerlijk allemaal, maar voor een redelijk onredelijk bedrag mochten we maar3 uurtjes genieten van al die goddelijkheid, waarvan 1 uur gereserveerd was voor het eten. In totaal kregen we 15 minuutjes om ons na die tijd a.s.a.p. weer om te kleden. Echt echt echt zonder klagen heel lekker en heerlijk om te doen, maar na China heb ik toch een beetje een alarmsensor gekregen voor tourist-traps haha =P

Na de Spa's zijn we nog snel weer naar de accomodation van de RUH gegaan (het ziekenhuis waar ik werk) om alle spullen te verzamelen en toen, uiteindelijk maar toch was het tijd om naar het station te gaan. Haha zit alweer helemaal weg te zwijmelen nu ik deze blog typ, heerlijk weekend! Anyways, Hes uitgewapperd en toevertrouwd aan First Great Western Rail Services en toen weer richting huis, ready en weer helemaal opgeladen for the next week at the RUH!

Swansea and back again

Bonsoir lieve menskes!

Zozo alweer 2 week na mijn laatste blog kan ik zeggen dat ik ondertussen al bijna 4 week in Bath ben, time still flies! En in de tussentijd heb ik alweer van alles meegemaakt haha ik geloof dat ik een beetje moet gaan toegeven dat dat regelmatig bloggen van mij nog niet echt soepel gaat. Zal wederom proberen alles even kort en bondig te beschrijven.

Deweek rondom mijnlaatste blog 6-13 september stonden de gesprekken op kantoor in het teken van m'n leuke lieve vriendje, die ik dat weekend zou gaan bezoeken in Swansea! Nieuwschierige vraagjes en handige reistips vlogen me om de oren en heb van veel collega's toptipjes gekregen voor reizen in Engeland (hoogstwaarschijnlijk volgt er nog een vakantieperiode hier naartoe haha, heb vooraf besloten me op het zuiden van Engeland en Wales te focussen, zodat ik dat ook echt ken na m'n stage en zal heel erg m'n best doen om me daaraan te houden). Die maandag na heel veel gedoe m'n treinkaartje gekocht -ik wist niet zeker of mijn sns-pas zou kunnen pinnen en moest daaromna m'n lange werkdag met een€5,- buskaartje naar het treinstation om m'n kaartje te kopen, die toen ik aankwam ineens 6 pond duurder was. Potverdeurie! Maar lief meisje zei dat ik tot half 9 bij het kantoor terechtkon. Dus weer naar huis, weer een €,5,- buskaartje gekocht naar het station. Zegt meneer grumpy dat hij alleen nog kaartjes voor vandaag verkoopt =S alle poepjes op een hoopje.Was echt superpissig en lief meisje liep net weg dus kon me niet meer helpen. Ik naar meneerguardian angelachter de andere balie, en die het hele verhaal uitgelegd en die dikke poepsie wilde mij wel het kaartje naar m'n mannetje verkopen. Merci merci beaucoup!- om die vrijdagmiddag vrolijk door m'n collega's 2 uur te vroeg de deur uitgezwaaid te worden zodat ik zeker weten op tijd op het station zou zijn haha. De reis verliep fabeltastisch wederom mede dankzij gezellige medereizigers. Ook nog een vrouw uit Tsjechie ontmoet die vrienden hier zou gaan bezoeken. Nadat we aan de praat raakten bleek dat die vrienden overleden waren en dat ze diens kinderen zou bezoeken, dat die mensen tijdens het communisme in Tsjechie gevlucht waren naar Engeland en ze ze sinds die tijd nog maar 1 keer weer had kunnen zien. Zucht, nouwja alsof je dat in een korte samenvatting in een blog kunt vertellen. Was wel fascinerend hoe ze alles vertelde en heb mezelf voorgenomen om me eens wat meer te verdiepen in het communisme (een voornemen wat ik in China al had bedacht) en de voornamelijk gruwelijke gevolgen ervan. Puur en alleen al omdat het vrouwtje zei dat ik het maar snel moest vergeten. Daar ben ik even heel beschaafd en beleefd tegenin gegaan; dat soort dingen moet je juist niet vergeten. Net zoiets belachelijks als 4 mei afschaffen alleen omdat mensen niet meer weten waar het om gaat. Datzou een discussie over dekortzichtigheid van de mensen teweeg moeten brengen in plaats van over the importance van zo'n dag. Anyways.

Eenmaal in Swansea was het heeerlijk om m'n mannetje weer te zien! Gezellig bijgekletst en na lang dubben uiteindelijk een supergeslaagde restaurant-keuze gemaakt: een echte pub haha! Heerlijk sfeertje, leuke mensen en lovable company haha ;) de volgende dag zijn we naar Mumbles gegaan, eendorpje vlak bij Swansea met ontieglijk mooie natuur en stranden! In de bus nog een toffe gozer ontmoet die ons een beetje hielp en nog een heel stuk met ons meeliep toen we op de bus moesten wachten (en hes me in de tussentijd maar vast voorstelde aan Mister Joe - icecream KING). Eenmaal op het strand hebben we de hele dag in dromeland doorgebracht haha. Wilde piraten die om ons heen renden (kinderfeestje) en schatten opgroeven, zoveel mogelijk vastgehouden aan Britse gerechtjes en lekker in de frisse zeewind over een wirwar van paadjes gelopen, de golfbaan platgestampt(muwhahaaa sorry Bartje) en na een afdwaling uiteindelijk toch nog veilig weer het normale pad teruggevonden.

Eerder die ochtend hadden we alvast wat boodschapjes gedaan: double chocchip cookies, Lambrini wijntje, druifjes en fris. Geen foute combi op een rots hoog boven de zee met een uitzicht dat oneindig lijkt, surfers in de woestwilde (ahum) zee onder je om uit te lachen en een heerlijk frisse zeewind na een lekkere wandeling. Na onze fijne lunch weer verder op pad gegaan en de middag afgesloten met wederom een goddelijk ijsje bij concurrent Verdi's (and yes, Verdi's won! Chocolate, Hazelnut and Walnut icecream met caramel fudge en chocosaus hihiii!), lekkere broodjes en een hot chocolate met (hoe kan het ook anders) marshmallows en een rondleiding op de universiteit waar Hes z'n stage loopt. En, nu moet ik het hier even officieel publiekelijk maken: Hes heeft de zwaarste heuvels ever experiences in England, I admit it! Hahaa =P

Sunday was a rainy day helaas en die hebben we doorgebracht met een tourtje door de stad, boodschapjes doen en lekker filmpjes en series kijken (GAME OF THRONES! Yes, I'm addicted!) om er achter te komen dat ik het buskaartje voor mijn reis (1x bus 2x trein) kwijt was. HELLUP! Na een wandeling naar het treinstation bleek dit gelukkig geen probleem, dus we liepen mooi op tijd naar het busstation, zouden daar nog een lekker koppie koffie doen voordat ik weer naar Bath zou vertrekken - maar eenmaal bij het busstation leek het net of mijn bus niet reed! Ik half in paniek het busstation afzoeken naar bordjes terwijl Hes smartyboy een of ander fancy apparaatje had gevonden waarin je routes kon zoeken. Bleek dat de bus vanaf het treinstation vertrok haha zucht. Dus wij in uberhaast weer terug naar het treinstation (a la je hebt net een treinkaartje gekocht in China en komt erachter dat je trein binnen een kleine 10 minuten vanaf een nog onbekend perron vertrekt) waar de bus vrolijk aan kwam rijden en pontificaal recht voor het treinstation stopte. Beginnersfoutje. Na een supersnel afscheid moest ikietswat best wel sipjes de bus al in. Nog geen 5 minuutjes op weg belde meneer me op met z'n O2 kaart, waarmee die gratis naar mij (mede O2-er)kan bellen. Eind goed al goed! Haha.

Helaas heb ik afgelopen week een beetje de minste week so far gehad op stage, erg moe, constant hoofdpijn and so on. Misschien toch een beetje te enthousiast begonnen? Draai tot nu toe continue 7 tot 8 uur per dag en so far ging dat goed, heerlijk! Denk dat ik de komende tijd echter een beetje rustiger aan ga doen, ben hier gekomen om zoveel mogelijk te leren en dat kan alleen als ik ook nog een beetje leef haha =) Heb goede hoop, en ga next week maar een beetje uittesten wat ik aankan.

Anyways, even weer de positieve berichtjes: vandaag heerlijk het stadje in geweest, superheerlijke dag gehad, een rozijnenscone gegeten in een chocolat-cafe (oehhh kon de verleiding haast niet weerstaan met al die lekkere chocoladeluchtjes haha) en een mjummie pittige pastry gekocht bij een schattig zaakje.Als kersje op de taart een lovable nieuwe jas gekocht OEHHH its so pretty and fluffy and huggable! Omdat het echt moest. Had m'n oude trouwe 4 jaar-oude jas meegenomen met de hoop dat ie nog niet over datum was, maar toen ik er bij Hes in Swansea achterkwam dat de zomen loslieten en er een beetje voering uitkwam voelde ik me toch echt wel een beetje zwerverachtig en heb ik me vanaf dat moment verscholen in een regenjas van Hes - BUT NO MORE! Nu heb ik een nieuwe weer en wind-partner haha! En ook wel heel schattig vond ik zelf: ik miste m'n mams een beetje bij het jas-shoppen. Dus heb een oud vrouwtje die oogcontact maakteeven aangesproken en uitgelegd dat m'n mams heel ver weg was en of zij mij niet wilde helpen met het jas-shoppen. Oud vrouwtje heeft me uitbundig geholpen, geobserveerden advies gegeven over de maat en riep toen nog haar dochter erbij voor een meer hedendaags advies haha - dochter vond het ook allemaal wel dikke prima. Mevrouw bij de pashokjes nodigde zichzelf vervolgens uit tot een (uitermate positieve) mening, nadat ze uit had gelegd dat ze een coat-aholic is. Nou. Mams, ik wordt toch steeds weer wat zelfstandiger nie? haha!

Nou. Omdat ik had beloofd dat ik m'n best zou doen het kort te houden en ik om half 9 in de avond toch ook wel klaar ben voor een avondhapje, au revoir, al het beste en hoop dat het met jullie in NL ook allemaal goed gaat! Liefs!

Lovely Bath

Ahoi Dutchies! Ik ben al bijna weer twee week hier in Bath, time flies for sure! Ondertussen begin ik al wat handiger te worden in het stadje, ik durfde na m'n eerste weekend al zonder kaart op pad en begin al de leuke kleine steegjes met gouden plekjes te ontdekken en Bath keeps on surprising me. Alles is hier zo mooi en zo heerlijk rustig, alles en iedereen kabbelt een beetje voorbij en ik merk dat ik vergeleken met Macau een jaar geleden, me veel meer thuisvoel en sneller een lekker plekje opzoek om al die gekke touristen voorbij te zien stressen op weg naar hun volgende sightseeing punt. Door het rustige rondlopen en zomaar steegjes inslaan kom ik er uiteindelijk ook wel, maar vind je ook nog allemaal leuke winkeltjes en plekjes. Royal Victoria Park is de afgelopen weken mijn chillspot geweest haha, ligt relatief dichtbij en er hangt echt zo'n super-relaxed sfeertje. Hele families rukken met het goddelijke weer van de afgelopen weken uit naar het park om daar te sporten, spelletjes te doen, te picknicken of heerlijk boekjes te lezen terwijl de kinderen de eekhoorntjes opjagen. Om daartussen te zitten is superfijn, kan zo uren opgaan in een boek of tijdschrift omtussendooreven met mensen te kletsen of een zoveelste poging te doen om eekhoorntjes uit m'n hand te laten eten (koppige rotbeesten zijn het haha, zie ondertussn dat iedereen het probeert maar nog zijn ze te bang. Schieterts!).

Heb ondertussen ook m'n eerste solo-lunch in Bath achter de rug, liep al iedere keer langs een heerlijk pleintje, even een soort oase van rust. Heerlijk. Dus uiteindelijk toch maar eens gekeken wat ze allemaal in de aanbieding hadden. Boston Tea Party wist me te verleiden met pancakes en een heerlijke lemongrass-ginger thee. Maar, de reden dat ik nog niet eerder op dit pleintje een plekje had gezocht, was omdat het altijd supervol is en er nooit een plekje vrij lijkt te komen. Eerst maar eens in de rij gaan staan, en toen ik daar een kwartier later weer uitkwam met mn potje thee en pancake-bestelling in de keuken besloot ik gewoon alsnog buiten te gaan zitten. Lief-meisje oogjes op en aan een ouder vrouwtje gevraagd of ik niet dat heerlijke plekje naast haar mocht innemen. Mevrouw bleek een dagje uit Cambridge gekomen te zijn alleen om een opvoering van een toneelstuk van Shakespeare te zien (zo, dies fan!) en ze zat lekker in de schaduw alvast het hele stuk door te nemen, omdat het tijdens zo'n toneelstuk toch altijd allmeaal wat snel ging en moeilijk te begrijpen was.En daar zat ze dan met haar kinder-versie van Shakespeare zodat ze geen oud-engelse bewoordingen meer hoefde te ontcijferen te genieten van haar thee terwijl ik gezellig naast haar mocht zitten. Volgens mij heb ik daar wel anderhalf uur gezeten. Zo'n goddelijk plekje geef je niet zomaar weer op als je hem eenmaal hebt haha!

Nou, even kortom dus: ik ben helemaal verkocht en begin m'n plekje hier wel te vinden!

Stage gaat verder goed, de eerste week draaide vooral om kennismaken (wat in praktijk toch net even watmoeilijkeris dan hoe ik er op het eerste gezicht tegenaankeek). De eerste paar dagen had ik wel wat afspraken en spontane gesprekjes, maar pas na Woensdag Dipdag waarop ik eerder naar huis ging om bij te komen, enorm lang heb geslapen en donderdag weer met volle moed en nieuwe inspiratie ben begonnen, begon het balletje te rollen. Ondertussen krijg ik steeds meer afspraken en leer ik de organisatie steeds beter kennen. Ben super blij dat iedereen zo open is, zelfs over dingen waar de rest van de department verder niets vanaf weet. Krijg hierdoor echt een insidersblik in wat er allemaal in de mensen omgaat en hoe daarop gereageerd wordt. Het uur erna heb ik dan een gesprek met het management en zie ik hun perspectief, organizations can be so complicated haha. Maar goed om alles te zien. Krijg spontaan de neiging om al m'n theorieboeken weg te gooien, hoe mooi het daar ook in beschreven wordt, in de realiteit kost alles veel meer tijd en heb je te maken met onmogelijke karakters die jou weer onmogelijk vinden en uiteindelijk heb je toch niets dan je intuitie om je door het geheel heen te vechten en tot een oplossing te komen. Lijkt mij zo dan in ieder geval.

Om de eerste stageweek maar even goed af te sluiten (en gewoon omdat ik het supertof vond dat ik uitgenodigd werd) vrijdagavond met mijn stagebegeleider, 2 collega's en de oud-studente Marjolein richting een van de managers' huis gegaan. Over de goddelijk geweldig prachtige heuvels en absurd groene weilanden, langs ontieglijk schattige en romantische cottages, en zelfs een Lord Of The Rings-momentje met een oud kromlopend mannetje met wit haar in een rode-ruitjestrui die in het ronde poortje van zijn huis stond te wachten tot onze auto voorbij was. Heerlijk, wordt dan helemaal enthousiast en zie al helemaal voor me hoe de mensen hier vroeger leefden. Het huis waarin de BBQ-host woonde is 250 jaar oud, en de BBQ werd gegeven aan een bijgebouwtje. Inclusief schattig gekleurde lampjes door al het groen in de tuin en een wirwar van mensen, kinderen en huisdieren. Erg gezellig gehad! Super leuk begin, en kwam erachter dat ik nog veel te formeel met de collega's omga (en ik dacht dat ik echt al tegen de grens zat haha) maar ze zijn allemaal aan het ouwehoeren en lopen elkaar de hele dag te jennen. Moet er zelf nog een beetje aan wennen, ook omdat de Engelse uitspraken me soms nog wat vreemd voorkomen en ook het accent soms voor onduidelijkheid zorgt, maar het komt in ieder geval over als een supertoffe werkomgeving! En er zit naast een grapjas ook een wat rustigere man op mijn kantoor, die afwisseling is zeer welkom haha =)

New things: nadat de grapjas-collega een heerlijke Nederlandse thee voor me gemaakt had (op aanraden van Marjolein) wilde ik de dag erna toch de uitdaging aangaan en bood ik hem aan een echte English Tea voor me te maken (ze laten de thee hier zo 30 seconden trekken en compenseren de bitterness weer met een flinke scheut melk haha!) en... volgens mij ken ik dat al, heb het idee dat m'n lieve opa en oma hun thee ook in die richting drinken! Ben benieuwd of ze dat ergens in Engeland opgepikt hebben? Heb ook pancakes geprobeerd, en warm-eten voor lunch (met chips ja, natuurlijk! Wel zonder fish dan he) maar die laatste viel niet zo heel lekker haha een after-dinner dip in de middag terwijl je op het werk zit valt bij mij niet zo goed in ieder geval. Wilde ook de Jack's potatoe proberen, maar het eetcafétje waar ik in de eerste week een beetje op verliefd geworden ben sluit al om 4:30PM dus daar moet ik volgend weekend nog maar een keertje langsgaan dan. Dan doe ik die after-dinnerdip wel in het nabij gelegenRoyal Victoria Park!

Eerste stagedag!

Vanacht kon ik nauwelijks in slaap komen en daarna werd ik om de haverklap wakker. Vanochtend had ik gewoon buikpijn van de zenuwen en was ik ontieglijk onrustig; Monday 3rd of September it is, oftewel mijn eerste stagedag!

Braaf ging ik op een soort poefje zitten in de gang van het gebouw dat Marjolein me al had aangewezen voor de eerste meeting met m'n stagebegeleider Brian. Omdat ik wat vroeg moest moest ik natuurlijk even wachten, maar toen er na 10 minuten nog niemand geweest was ben ik maar even rond gaan kijken om te zoeken naar iemand die me kon helpen. Misschien was ik toch het verkeerde gebouw ingelopen? Haha binnen no time stond er een heel hulp-team tot m'n beschikking en hadden we Brian binnen no-time gevonden. He was on fire, nog nooit iemand ontmoet die zo vroeg al zo actief is haha! In een klein halfuurtje had hij me een welkomst-speech gegeven en was ik meteen al rustiger. Debbie zou me een tour over het terrein geven, die maarliefst 2 en half uur zou gaan duren. Deze vrouw werkt er al sinds 1991, is begonnen als zuster en zit nu in de Estates Department. Heerlijk hoe je zulke carriereswitches kunt maken!

Debbie wist me ongelooflijk veel te vertellen over het gehele terrein (de site) van het ziekenhuis, welke een behoorlijke geschiedenis heeft. Heb superveel mensen ontmoet en namen en gezichten vlogen me om de oren. Spijt me nu al om te zeggen dat ik zeker de helft over een maand nog steeds moet vragen wat hun naam ook alweer was, al ga ik heeeel erg m'n best doen haha! Ik deel een kantoor met Lee en Daniel, beide aardige mannen die volgens mij wel van een grapje houden haha. Het hele kantoor is on fire, iedereen loopt de hele tijd te grappen, ze zijn supersnel en superactief en bijna iedereen was erg verwelkomend en begon meteen wat dingetjes te vertellen.

Na een korte lunch heb ik 2 trainingen bijgewoont van Brian aan medewerkers betreffende het programma waar een van mijn projecten om gaat focussen. De hele sfeer is heerlijk informeel en open, feedback wordt gewaardeerd en wanneer nuttig meteen opgeschreven. Omdat ik zelf ook de trainingen vanaf een bijstoeltje kon bekijken, kreeg ik meteen de basics van het programma mee en kon ik ook vragen stellen en suggesties geven. Vond het hartstikke fijn werken, werd meteen serieus genomen, had vrij snel een link met de medewerkers enmijn suggesties vielen bij hun ookgoed in de smaak haha, heel leuk! Tussen de trainingen door maakte Brian tijd om mijn vragen betreffende mijn stage te beantwoorden en systemen uit te leggen en te laten zien.

7 uur verder was ik erachter gekomen dat ik me dus eigenlijk op 2 projecten ga stortten hier, en dat ze me allebei erg interessant lijken!Het zijn beide grote projecten waarbij ik het echt bewonderenswaardig vind hoeveel vertrouwen ze in de studenten van de Hanze hebben. Mij is al verteld dat eerdere samenwerkingen met de locale universiteit weinig productief waren, maar dat alle studenten van de Hanze tot nu toe enorm goede producten hebben afgeleverd, die ook daadwerkelijk in gebruik zijn genomen of waar iets mee is gedaan! Whoooo ik zal jullie verder niet vervelen met de details van m'n projecten hier, dat komt vast nog wel een keer sneaky tussendoor, maar ik ben razend enthousiast! (En supermoe van al die eerste indrukken, hartstikke gaaf, heb nu al zin in morgen! Hoop dat ik niet teveel: Euhww ships wat zal ik nu eens gaan doen-momenten krijg haha)

Zo. Dat was het alweer! Kortste blog ever waarschijnlijk, maar wilde jullie ook niet met overbodige details lastigvallen =D haha!

Liefs uit Bath, England

Hello England!

Hoewel mijn eerste droom voor de verplichte 5 maanden stage 100% compleet totaal focuste rondom 'The City Life' in London, werken in een hotel met zalen beschikbaar voor evenementen and so on, werd ik uiteindelijk toch enthousiast over Bath. Een ziekenhuis waar recent 2 nieuwe managers begonnen waren om de boel eens flink om te gooien, waar ik met mijn half-afgeronde opleiding hopelijk nog wat bij aan zou kunnen vullen. Meteen kreeg ik ook van hun kant enthousiaste reacties and the rest is history.

Op naar Bath. 28 Augustus om 12:45 zou mijn vlucht vertrekken en tot 3 Februari mocht het nieuwe avontuur duren. Na een volle maand afscheidslunches, drankjes, dinertjes and so on werd het de avond ervoor met een heerlijk bord hutspot (hoe Hollands wil je het hebben) toch officieel gemaakt, de volgende ochtend zou ik vertrekken.

Direct na zijn nachtdienst stond m'n mannetje al op de stoep omde laatste keer afscheid te nemen,om daarna meer dan dankbaar eindelijk maar toch z'n bedje in te duiken terwijl ik met mijn ouders en zusje richting Schiphol vertrok. Waar ik ergens hoopte dat ik na 5 maand China qua afscheid-nemen nu toch wel wat gewend was, bleek niets minder waar. 5 maand blijft hoe dan ook lang en met de lichte zenuwtjes erbij was het toch wel weer verdrietig. Toch uiteindelijk de paspoortcontrole doorgelopen en toen was ik alleen, op weg naar het volgende avontuur.

Tijdens het reizen veel mensen ontmoet, een praatgrage audiotechnicus uit wales die minstens 6x per maand heen en weer vliegt tussen Amerika, the UK en Nederland maar ook af en toe Afrika of Azie even meepakt. Hij heeft z'n eigen bedrijf als freelancer en ook nog een consultancy met 2 vrienden. Living the good life zou je toch zeggen! Deze meneer kon me wel redelijk bijpraten op het gebied van Bath en geweldige festivals in de buurt van Bath en Swansea (waar Hesley de komende 5 maand gaat spenderen) al was ik dit meteen na het uitstappen natuurlijk alweer vergeten. Gelukkig hebben we google!

Na aankomst in Bristol even stilgestaan bij het geweldige Briste Engels, god wat een eer en status kunnen ze er in gooien haha! Vanaf daar met de shuttle bus mijn weg naar het impossante Central Station 'Temple Meads' van Bristol afgelegt, waar ik na het boeken van een ticket bij een charmante oudere Englishman ('Hello Darling', een erg typisch trekje van Britse mannen die graag voor gentleman spelen geloof ik) door een dikke Britse tut geholpen werd bij het vinden van platform 9. En toen kon ik het natuurlijk niet laten om even terug te denken aan hoe geweldig het zou zijn als het ging om Harry Potter's 9 3/4 platform, maar dat terzijde. Om vervolgens mijn koffers door een jonge kerel de trein in te laten tillen, thank you very muchos!

Per ongeluk bijna een andere long-distance reiziger het verkeerde station opgestuurd nadat ik Bath op een gebouw zag staan. 2 oudere Britse mannen schoten tot de redding en legden uit dat Bath 2 stations heeft. Uiteindelijk aan de praat geraakt met de man die het best te omschrijven is als de menselijke Paddington, en welke ervan overtuigd was dat er een gratis bus naar het RUH hospital in Bath reed. Vervolgens, na een touristische route langs het winkelcentrum waar hij de zogenaamde 'Facilitator' was en waar ik meteen aan 5 andere mensjes uit Bath werd voorgesteld (achjaa hij tilde mijn zware koffer dus mij hoor je niet klagen), kwamen we erachter dat ik toch gewoon moest betalen voor mijn buskaartje. Wel heeft hij me uitgenodigd om een keer een drankje voor me te kopen in de pub, of ik dit aanbod ook serieus moet nemen ben ik nog even aan het overwegen. Anyways, ook in de bus werd ik geholpen bij het vinden van de juiste halte, en na een beetje weggemompeld te zijn door het meisje achter de reception desk in het ziekenhuis kwam er nog een lief ouder stelletje te hulp door me te helpen naar de weg richting de appartementen te vragen en mijn lichte handbagagekoffertje te rollen (waarvoor ik de beste man wel echt even moest overhalen, anders was hij er zo met m'n loeizware 23kilo wegende koffer vandoor gegaan). Die mensen hebben gewoon net zo lang met mij het ziekenhuisterrein afgesjokt tot we het appartement hadden gevonden, hoe moet je die nou in hemelsnaam bedanken! Met een hand en duizend maal dank heb ik ze uitgezwaaid om de laatste twee trappen zelf nog maar op te struikelen.

Eenmaal hier meteen alles uitgepakt en gesettled. Net toen ik aan mijn kant-en-klare pannekoeken met smeerkaas zat werd er op m'n deur geklopt. Mijn komst was aangekondigd op een briefje in de keuken en een oudstudente van IFM en oud-mede inwoonster van Highsand Juicylake; Marjolein had me al gespot. Terwijl ik met haar stond te kletsen meteen kennisgemaakt met mijn overbuurman en schuinoverbuurman Andrew (die vanochtend na 3 week ineens als sneeuw voor de zon verdwenen is, dus bij deze ook meteen het eind van Andrew in m'n blogs) die wel erg vlotjes aan het babbelen was. Na een stille hint van Marjolein ben ik er ook maar tussenuitgeknepen om in de keuken nog even bij te kletsen. Uiteindelijk vrij vroeg op bed gegaan omdat ik toch wel kapot was van m'n kleine reisje.

De dag erna zat ik echt af te tellen tot het eindelijk zou gaan stoppen met regelen zodat ik het stadje kon gaan verkennen. De Britse weergoden stonden echter nog niet aan mijn kant dus tegen 12 uur vond ik het wel mooi geweest en ben ik door de regen alsnog de straat op gegaan. Omdat iedere stad nogal triest lijkt in de regen, en ik na 3 uur toch ook al wel aardig doorweekt was heb ik de rest van de dag lekker de tijd gepakt om eens wat research te doen naar mijn nieuwe bestemming.

Door mijn vastberadenheid -ik weet het zeker- kregen de Britse weergoden meelij, en de volgende dag kon de zon niet stoppen met schijnen. Huppelend en zonder jas kon ik naar buiten en heb meteen wat mooie plekjes bewonderd en in 5 uur een groot deel van het centrum ontdekt. Ik ben dan ook nog weer te koppig om gewoon de touristenroute te pakken en al maakt dat het niet makkelijker, het is wel veel leuker! Haha hoe dankbaar je dan bent als je uiteindelijk wel weer de bewoonde wereld terugvind en hoe heerlijk het is om betoverend kleine steegjes te vinden. Toen ik eindelijk de 'Bath Abbey' aan het bewonderen was hoorde ik vlaagjes briljante gitaarmuziek uit een hoekje komen. Eenmaal die richting opgelopen bleek er een klein pleintje te zijn waar kinderen met een dambord speelden en de rest op bankjes rond het pleintje naar de betoverende klankjes aan het luisteren was. Gary Milhouse zat in het midden met zijn gitaar en geluidsboxjes, ik was meteen fan! Maar voordat ik er een van mijn netopgehaalde pondjes aan wilde geven vond ik dat ik best even mocht gaan zitten luisteren, in de zon, op het bankje, lekker mensen kijken tussen de oude Georgian gebouwen.

Net toen ik een filmpje aan het maken was begon mijn buurvrouw in het Nederlands tegen haar man te kletsen, hoe toevallig! Na elkaar even kort geintroduceerd te hebben begon ze een heel verhaal over haar familie die ook in Groningen woonde en nouja vul dat maar in. Wel heel gezellig om weer een Nederlander te horen haha! Of ik ook op de camping stond, nou nee ik kom hier halfslachtig wonen voor de komende 5 maand. Vind het toch wel grappig dat de mensen dat dan zo dapper vinden dat ik hier alleen ben. Ik vind het wel leuk dat ze dat vinden, maar denk dan stiekem toch wel een beetje: England is a piece of cake na China!

Toen Gary Milhouse stopte met spelen (op dit pleintje wisselen de muzikanten elkaar ieder halfuur af, omdat het natuurlijk een goudmijntje is zo naast de Bath Abbey) renden we allebei die kant op om hem nog snel de paar pennies toe te stoppen. Terwijl het Nederlands stel afscheid nam en me veel succes wenste liep ik naar Gary toe om te vragen of hij ook cd's voor de verkoop had, want yes indeed ik was op slag fan haha. Hij stelde zich aan me voor en voor ik het wist stonden we over muziek in het algemeen te praten, zijn muziek en over de tips en tricks die hij nog wel had voor het leven in Bath. Nadat hij me verteld had waar zijn vaste plek is waar ik dit weekend een cd kan komen kopen nam ik afscheid en ben ik na een klein boodschapje weer richting het ziekenhuis gebust.

This morning toen ik halfwakker uit m'n bed rolde en m'n weg naar de keuken vond voor een kom cornflakes kwam ik erachter dat m'n fysio misschien toch nog niet zo gek was met haar 20 minuutjes lopen. Al had ik gehoopt dat de soms absurd steile heuvels van Macau m'n benen wel gehard hadden, de Engelse heuveltjes blijken toch verborgen gevaren te hebben want m'n benen stonden on fire. Die 5 uur die ik gister dolgelukkig in de stad gelopen heb blekken er toch 4 uur en 40 minuutjes teveel. Toen ik toch vol goede moed naar buiten stapte voor een dagje ziekenhuisterrein en nog een klein stukje stad of een heerlijk dagje Victoria Park kwam ik er nog voordat ik de main entrance goed en wel bereikt had achter dat dat hele wandelen voor vandaag misschien toch niet zo'n strak plan was. Heb er maar een dagje focus-op-de-nuttige-dingen-op-het-ziekkenhuisterrein van gemaakt. Oftewel: informatie opgevraagd bij de sportschool over de fitnesszaal en groepslessen en meteen waarschijnlijk een korting geregeld bij het openluchtzwembad, voor die laatste maand dat ze open zijn. De badmeester kan niet ophouden met praten, wat erg lullig was voor m'n beentjes, maar toch wel leuk om het point of view van een Engelsman te horen over de Olympic Games en nog wat zaken, en again some tips and tricks voor niet alleen Bath maar ook de omgeving en London -een van zijn favoriete steden, waar hij vol trots over zei dat hij er al 21 keer is geweest dit jaar-.

Na toch nog even heerlijk van de zon te hebben genoten in een klein stukje gras tussen 2 parkeerplaatsen in, terwijl ik zo nu en dan toch wat vreemd werd aangekeken door de bezoekers. (Ach ja we doen maar alsof we thuis zijn!) en toen toch maar richting het appartement gegaan om m'n benen eens goed in te smeren met het Chinese wonderzalfje uit Beijing. Hopen dat ze morgen beter zijn want ik ben klaar voor nog een heerlijke dag in de geweldig mooie stad Bath.

Overall: de Engelse mensen zijn ontieglijk behulpzaam, de mannen zijn gentlemans (en dan heb ik het niet over de comazuipende jongetjes, al heb ik er daar nog niet echt een van ontmoet) de vrouwen typisch Engels, en de stad heeft nu al een plekje in m'n hart.

Biggest shock: ze hebben hier een Spar en een Liddl. En het oversteken is echt weird omdat ze om de een of andere reden besloten hebben hier aan de linkerkant van de weg te rijden. Dacht dat ik er verder geen last van hebben zolang ik me niet in een auto zou wagen, maar niets is minder waar. ALLES veranderd. hahaha okee beetje overdreven maar het is wel echt heel erg wennen!

Freedom is ... Xiamen and further, part 2

Blog: Xiamen deel 2 Al zoekend naar het gebied waar de barretjes waren kwamen we nog rare dingen tegen, een soort kostschool welke meer op een gevangenis leek dan op een school bijvoorbeeld en een huge loslopende hond. Helemaal veilig vonden we eindelijk dan toch de barretjes, en na een stukje lopen langs een weg bezaaid met Mercedessen en Audi's vonden we de knusse betaalbare kroegjes. Overal hoorden we live bandjes spelen en uiteindelijk zijn we lekker gaan barhangen in een kroeg met een gezellig maar rustig bandje. Superchille avond gehad, nog een leuke dame uit de Filipijnen ontmoet die haar weg omhoog heeft gewerkt van zingen in de kroegjes tot het managen van het barretje waarin wij ons hadden genesteld aan de bar. Eigenlijk was het veel te koud om er te zitten, maar een barmedewerker had zo'n verwarmingspaal achter ons gezet, en met een whiskey en mojito, wat broodjes en pinda's was het zeer goed vertoeven! Rond een uur of 12 weer naar het hostel gelopen, via het water en met een quick stop bij de McDonalds voor een fruity milkshake haha, we blijven Dutchies! De dag erna stond het eilandje Gulang Yu op het menu. Smullen! Met een uberlocal boot zijn we overgestoken om onze voeten te planten op een stukje oud Engeland. Prachtige oude Engelse villa's en ik voelde me echt overspoeld met historie. Zag de mejuffrouw's al in hun poefjurken en korsetten over de boulevard lopen, waar vandaag de dag kleine Chinese restaurantjes staan met bakken levende vis in zeewater en zelfs met een zuurstofpompje, het kan wel diervriendelijk! Hesley kwam nog even in de verleiding om een lekker visje uit te kiezen voor de lunch maar zijn uiteindelijk toch nog even door gelopen tot het lunchtijd was.  Avontuurlijk als we zijn klommen we het eerste minitrappetje op dat ons van de weg afleidde, het leek zo uit een lang gepasseerde eeuw te komen. Toen het geheimzinnige paadje ons niet verder leidde dan een klein open plekje bezaaid met enorme bouwlampen met als enige functie het eiland 's avonds geheimzinnig en betoverend te verlichten met gele, groene of blauwe lichtvlakken en diepe schaduwen op de rotsen, besloten we toch maar wat meer de main-tracks te volgen.  Afgezet door een fruitvrouwtje die ons (heel appart) passionfruit met een rietje wist te verkopen en er stiekem nog een of ander vies roze wit soort appelvruchtje bijstopte, en hem er niet meer uit wilde halen - en vervolgens net deed alsof ze niet genoeg kleingeld had om te wisselen waardoor we nog weer meer betaalden, besloten we na een tijdje heen en weer te lopen toch maar een entreepas te kopen voor tenminste 1 van de betaalde attracties van het eiland. Meer dan €7,- betaald zodat we het vogelpark inkonden, het kaartje was namelijk meteen gelinkt aan de Sun View Rock. Dikke schrik bij binnenkomst, Zat ik vrolijk in n'n tas te graaien voor m'n camera, riep Hes me weer even tot de orde van de dag: zat er een ENORME witte reuzenvogel nog geen 2 meter bij me vandaan haha!  Oke oke leuk leuk, de voordelen van het park zijn: je loopt midden tussen vogels van alle soorten en maten wat kan betekenen dat je je langs een slapende soort reuzenpelikaan over een bruggetje moet wurmen - minder grappig alstie ineens wakker wordt nadat je vriendje net de brug over is en jij achter hem staat. Heb nog geprobeerd hem voor de gek te houden maar al snel keek ie me recht aan en rende ik met een (zacht) gilletje weg. Mocht je zo sim zijn geweest een paraplu mee te nemen dan kun je je kostelijk vermaken met het uitlachen van mensen die ondergescheten worden, en als je van glijbanen houd is dit ook zeker een aanrader, de trappetjes zijn slippery as hell en ik vind dat het komt doordat de paden gewoon niet van de laag vogelpoep ontdaan worden.  Hes denkt dat de werknemers dat expres doen, en een camera in de bomen verstopt hebben. Just for fun, u know :(  Mocht je na al deze spannende blogs besluiten ook een keer naar China te gaan, en als lucky bastard in Xiamen belanden, go to Gulang Yu en het vogelpark. Neem je paraplu mee, trek stevige bergschoenen aan met veel grip, draag 3 luiers om de klap te verzachten en stop geen kwetsbare dingen zoals een ipad in je tas. Meest belangrijkste om te onthouden is: skip de vogelshow, diep triest. En skip de vogelkooitjes als je ook maar iets om dieren geeft, heartbreaking.  Naast het vogelpark ligt nog een ander park, aangelegd voor tourisme maar compleet leeg en verlaten. Hes en ik hebben allemaal verlaten plekjes gevonden met een meer dan amazing uitzicht, onder andere op de Sun Rock, extreem beladen met touristen waarop wij besloten die voor vandaag maar gewoon lekker te skippen. Wel grappig, wij stonden op het dakterras van een oud Engelse villa of een vuurtoren ofzo tussen de achtergelaten verfspullen met z'n tweetjes in zeeën van ruimte te kijken naar een van de meest touristische plekken van het eiland, waar mensen een ellenlange klim maken alleen om tot een sardientje gepresst te worden op de top, met precies dezelfde foto's van het uitzicht als duizenden anderen.  Hoe wij dit plekje vonden? Als luie hollanders waren we op zoek naar de kabelbaan van het vogelpark naar de berg, eentje die wel op het kaartje stond en waar mee geadverteerd werd bij de ingang, maar die natuurlijk al jarenlang niet meer liep - de karretjes bedolven onder het stof en het park eromheen compleet verlaten, tsja het blijft China.  Ondertussen begon ik me ook wel een beetje kwaad te maken, wat je overal in China ziet is verval, verwaarlozing en vuiligheid. Op Gulang Yu word het eiland dat zo mooi tot leven is gebracht door de Engelsen compleet verwaarloost daar waar de touristen niet komen en waar geen geld binnenkomt. Deuren worden uit eeuwenoude gebouwen getrokken om misbruikt te worden als tuinhekjes, villa's geplunderd en nu bewoond door de locals die geen poot uitsteken om het te onderhouden - wat nog wel begrijpelijk is als je geen geld hebt - maar ook niet om het schoon te houden en te genieten van de schoonheid.  Ook op de trip naar de Tulou's (ronde of vierkante gebouwen waar vroeger hele Hakka families woonden, een oude cultuur die uitgebuit wordt door het tourisme) zagen we onderweg overal afval liggen, prachtige beekjes vervuilend, rondslingerend tussen de huizen enzovoort.  Een laksheid die aangeeft hoe zeer China nog een ontwikkelingsland is, enkel en alleen gefocust op groter worden, uitbreiden, macht en iedere kans aangrijpend om touristenparken te bouwen daar waar ze denken geld te kunnen vangen. Ieder ander gebied wordt verwaarloost, de echte schoonheid van China wordt met de jaren bedolven onder fake, namaak, geldwolven en dit alles leid natuurlijk weer tot precies dezelfde conclusie als wat ook bij ontwikkelingen als plastische chirurgie; alles wordt hetzelfde.  Toch heeft China ook een andere kant, nu reizend in de trein naar Shanghai kijk ik naar buiten en zie ik de meest uitgestrekte landschappen, bergen omringd door dromerige witte wolken of slechts een schim achter een lichte mist, rijstvelden met een magische weerspiegeling van het licht aangelegd zonder rechte lijnen, de mogelijkheden die de natuur bied accepterend in plaats van overschrijdend naar eigen hand te zetten.  Je ziet de vormen van de natuur, bomen gevormd naar de richting van de wind, lichtjes gebogen over de heuveltoppen een groen tapijt vormend, uniform en toch steeds anders.  Anyways, na een heerlijke dag slenteren op Gulang Yu, de mix van culturen en de verschillen tussen oud en nieuw in ons opnemend - met opzet zoveel mogelijk soorten voedsel proberend, wat ons tot geweldig abnormaal lekker eten heeft geleid (we hebben ook een klein bamboemandje gevuld met zwarte rijst en chinese vruchtjes gekocht, appart maar op een apparte manier lekker! En hebben gesmuld van een gefrituurde aardappel, gevuld met groenten en vlees naar keuze en bedekt onder een laag kruidensaus en een zwembad aan pompoen, kaas, aardappelsaus. Briljant!) om via het strand, inmiddels ruim acht uur later en dus donker, terug te lopen naar de ferry.  Die avond hebben we kennis gemaakt met 3 Amerikanen en een toffe Engelsman van 23, die na net begonnen te zijn als leraar in China het geluk had meteen met z'n neus in de grootste vakantie in het Chinese jaar te vallen: de nieuwjaarsvakantie (spring festival holiday) en dus in z'n uppie strak volgens schema China afreiste. Hij zei jaloers te zijn op onze vrijheid, niets boeken en lastminute kijken waar we in in hebben, kijken of er trein of anders bustickets beschikbaar zijn en gaan met die banaan! Toch zag hij ook de laatste dag, net als sommigen van jullie al een beetje van ons hebben gehoord, dat dat niet altijd een sprookje is. Het verhaal gaat zo! De volgende ochtend wilden wij een treinticket boeken naar Hangzhou, onze checkuit-tijd was 12uur en al inpakkend en tussendoor op de ipad zoekend naar een hosteltje met vrije kamer kwam Meggie rond een uur of 11 onze open deur binnengelopen, wat we van plan waren? Met Meggie's geweldige advies, wat overigens voor ons steeds te laat kwam, kwamen we erachter dat de laatste treinen voor de middag naar Hangzhou vertrokken - thanks Lonely Planet AHUM! Na nog even overwogen te hebben om toch een nacht in de Tulou's te slapen besloten we toch dat het waarschijnlijk makkelijker was om vanuit Xiamen naar Hangzhou te komen dan vanuit de verlaten bergtoppen die de magical skyline van de Hakka's vormen. Bovendien miezerde het al dagen met af en toe een regenbui, en aangezien wij in de geest wel backpackers zijn maar toch echt met twee dikke koffers sjouwen en modder waarschijnlijk niet een al te plezante ervaring voor de kofferwieltjes is, toch nog maar een nachtje in onze ruime kamer met het gejank van de gemartelde katten at night en de bruisende marktstraatjes overdag. Omdat we toch nog wel heel graag de Hakka Tulou's wilden zien zijn we uiteindelijk toch gevallen voor de tour die aangeprezen werd door Meggie - de American's zouden ook gaan.  Die middag hebben we gevuld met slenterend op zoek gaan naar het parkje, aanbevolen door Meggie door de kunstig bijgehouden Bonzai boompjes (ja echt, en ook eerlijk waar best indrukwekkend!) ondertussen op iedere straathoek stoppend om rare etenswaren te kopen - om na het bezichtigen van de Bonzai boompjes ons te nestelen in een klein altaartje om te luieren en relaxed te lezen (Hes had een boek van Dan Brown, serieus, nooit kopen op vakantie! Je wordt er in meegezogen haha, ik ga binnenkort beginnen) terwijl het Chinese leven langzaam langs ons heen gleed, zo nu en dan binnendringend door een meisje dat op de foto wilde en de opa dat zijn kleinkind meenam naar hetzelfde altaartje, hem dedag van zijn leven gevend, een houten brandweerauto gaf die hij zelf in en uit elkaar kon halen. Eenmaal terug in het hostel kwamen we de Engelsman tegen, gezellig wat gekletst en toen Meggie langskwam -nog een beetje huiverig voor het kleffen met andere Engelssprekende westerlingen- de bijna 40 euro betaald voor de tour naar de Tulou's. Meteen de Engelsman ook uitgenodigd, ach ja als je dan toch een dagje niet probeert met de locals te mixen dan maar met zoveel mogelijk Westerlingen toch?  Later op de avond hebben we met z'n allen wat gekletst in de gezamenlijke woonkamer van onze verdieping, toch wel gezellig! En toen we elkaar weltrusten wensten hadden we al een beetje gediscussieerd over de Tulou's die we de volgende dag zouden zien en hun kenmerken, schoonheid en het nieuws eromheen. De tour naar de Tulou's was obviously Chinees. Niet zozeer dat de enkel Mandarijns sprekende gids nou zo storend was, of de knabbelende, roggelende Chinezen nog de supersmalle stoeltjes waar zelfs mijn dwergbeentjes opgevouwen lagen tegen de stoel voor mij. Vooral omdat de bus op de heenweg eerst even gezellig een kwartiertje stopte op een marktje, plaspauze dachten wij, en wat Chinezen die zich tegoed deden aan rode banaantes en zonnebloempitten - knabbel en babbel gesmak en geknabbel in de bus het uur daarna. De tweede stop kwam wel goed uit, voor ons ook maar een plaspauze dan. En meteen bijna een uur wachten tot de presentaties over Bamboe afgelopen waren en de Chinezen klaar waren met het shoppen in de giga irritante bamboe shop (zo eentje die je in 1 minuutje door zou kunnen lopen, maar waar je zo een kwartier over doet terwijl je je langs de slenterende shoppende toeristen wurmt en braaf  het pad volgt dat gecreëerd is met bakken, zodat je een ellenlange route heen en weer moet lopen voor je bij de uitgang bent. Inefficiëntie ten top als je het mij vraagt haha, grrr! (ik moest daar natuurijk 2 keer doorheen omdat ik eerst de wc niet herkende in het kunstwerk van Chinese tekens.) Toen we eindelijk de Tulou's voorbij zagen schieten in het geweldig mooi en betoverende landschap waar, buiten de dorpjes beladen met afval die zo nu en dan voorbijschoten, niets dan natuur te zien was, werden wij al helemaal enthousiast. Toch zagen we ook dat er nieuwe Tulou's in aanbouw waren, naar ons idee om geld te vangen van het tourisme met het ondertussen zo bekende Chinese geldwolven-instinct en fake. Na een heerlijke lunch waar we ongeveer 10 minuten voor kregen, stopten we tot onze schrik bij een enorm toeristen gebouw, met een ronde Tulou-vorm. Allemaal hadden we even de neiging om te blijven zitten en te gaan huilen.  Toch maar uitgestapt, en uiteindelijk bleek het een park te zijn, met paden naar de verschillende Tulou's. We hebben er 3 van binnen gezien, en het is echt magisch om tussen het geschreeuw van de touristengidsen met hun veel te luid afgestelde schreeuwpionnen door, even een stukje van de oudheid van China te zien. De complexheid van de verschillende culturen, de unieke manier van samenleven als familie, enorme gebouwen met de hand gebouwt enkele eeuwen geleden door een jonge sterke man, vastberaden om zijn familie groot te maken en de al bestaande familie een groter thuis te bieden. Onbeschrijfelijk.  Lopend door de dorpjes die rond de Tulou's ontstaan waren was wel te zien dat het tourisme al in het oorspronkelijk bestaan heeft lopen hakken. Maar als je door de ijzeren straatverlichting, undercover onder een plastic houtachtig laagje, de brede loopwegen voor de toeristen en de golfkarretjes voor hen die slecht ter been, jong of lui zijn heen kijkt zie je de geheimzinnige roep van de kleine smalle steegjes tussen de gelige huizen gebouwd van modder, gevuld met kippen druk met het bewonderen van hun haan die zich zojuist heeft gemengd in een hanengevecht, oude vrouwtjes die met een stok over hun schouders de was, voer voor de kippen, rijst, groenten of tabak vervoeren. En net als je even helemaal terug duikt in de tijd kom je helaas weer uit op de grote touristenpaden. Na een beetje spanning omdat we na het splitsen (Hes, ik en de engelsman) van de Mandarijns brabbelende tourgids, de tourbus niet meer terug konden vinden na de 2 uurtjes die ons gegeven was om door het touristenpark te lopen, kwamen we dan eindelijk toch nog veilig aan bij de tourbus. Op de terugweg waren we beter voorbereid en zoals we al een beetje verwacht hadden stopten we wederom een paar keer voor de wonderlijke wereld van de bamboefabriek (mandarijns) en nog wat dingen. We zijn de hele 4uur durende terugweg (zonder stops) in de bus blijven zitten, op een keer een plaspauze na, waarop ik natuurlijk weer niet de easy way uit mocht nemen en wederom een -ditmaal minstens 5x zo groot- enorme touristenuitbuiterij door moest lopen. Vond het wel leuk dat ze onderweg gratis dingetjes aanboden, en ik liep net rustig genoeg zodat ik mijn eerder ontvangen gratis testertje kon weggooien voor ik bij het volgende gratis proeven-kraampje aankwam. Als ze het je dan toch zo moeilijk willen maken mag ik er ook wel een beetje misbruik van maken als ik zelfs na de bewaker uitgelegd te hebben dat ik geen portemonnee bij me heb (die lag nog in de bus) nog die hele rotwinkel door moet lopen. En zo kwam ik er toch nog een beetje gelukkig vandaan. Begrijp me niet verkeerd trouwens, ik vind het magisch om door China te reizen, maar het is storend dat je overal uitgebuit wordt. We geven aan iedere bedelaar een yuan of twee, en kopen ook heus wel eens wat wat we niet echt nodig hebben. Maar ik vind het jammer dat China zo aangetast is door tourisme, het echte China wordt zelfs vernield door tourisme. Daar wil ik, voor zover dat mogelijk is, niet in betrokken worden. Eerder die ochtend hadden we onze koffers al gepakt en in de gezamenlijke woonkamer gestald. Na terugkomst in Xiamen zijn we meteen via de luchtbus (een weg op palen aangelegd alleen voor 2 buslijnen, eentje gaat heen en de ander maakt de retour) naar het treinstation gegaan. Geen tickets beschikbaar voor Hangzhou die avond, maar nog wel voor Fuzhou - een stadje met hotsprings waar de Engelsman al couchsurfend een top tijd heeft gehad. Om 10 voor 9 savonds ging onze trein, omdat het ondertussen al rond achten was zijn we snel terug gehaast naar het hostel, een poging gewaagt nog een hosteltje te boeken, nog een keer afscheid genomen van de Engelsman (ik had hem de tip gegeven om op weg naar Hainan een stop te maken bij Hong Kong en Macau, en net toen wij weg wilden kwam hij nog aan met een kaart: "could u maybe quickly explain to me how to get to the hostel you recommended?" NO, sorry lieve Engelsman - en toen ik vertelde dat we nog 50minuten hadden tot onze trein vertrok zag hij de keerzijde van het vrijheidssprookje: je moet je flexibel opstellen en snel zijn wil je verder komen. Gelukkig vond hij het ook goed als ik hem een mail stuurde (ondertussen een kilometer lang haha, heb tenslotte bijna 4 maand in Macau geleefd en al wachtend op het onverwachte visum voor mainland China hebben we ook Hong Kong wel van veel kanten gezien) en dus namen we nog een laatste keer afscheid en doken hes en ik de deur uit, snel de koffers de nog geen meter brede steegjes uitgerold, een taxi aangehouden (die overigens veel langzamer gaat dan de luchtbus) en net op tijd het treinstation bereikt. Na een split second in de wachtruimte gezeten te hebben waren we al op weg naar Fuzhou.  Wat jullie nog niet weten is dat Hes in de bus terug van de Tulou's naar Xiamen ziek geworden was - waarschijnlijk van het voedsel, ook een beetje de MSG verschijnselen (hoofdpijn, extreme dorst, misselijk, maagpijn). Dus het was eigenlijk een beetje de worst trip so far. Gelukkig vond het geluk ons snel terug, Hes voelde zich langzaam aan weer wat beter en eenmaal in Fuzhou zijn we ingegaan op het aanbod van een hotel-propper, die mijn koffer rolde en ons een geweldig grote kamer inleidde (2p bed, doorzichtig gordijntje, lounge bank, koffietafeltje, computer, tv, kledingkast, douche, toilet, keukenblok met waterkokertje en wasbak, koelkast, imagine!) omdat het water het niet deed werden we een minder mooie kamer ingeleid, maar toen ook daar het water het niet deed werd er even heen en weer gebeld. Al snel bleek dat het water in dat blok afgesloten was door werkzaamheden, we vroegen de eerste kamer met een lekkere korting. Voor iets meer dan 6 euro per persoon zaten we in deze luxe kamer! Doodmoe zijn we in slaap gevallen en hebben we stiekem geen wekker gezet.  De volgende dag hebben we tot een uur of 10 geslapen, alleen om nog wat meer te slapen. Met de sinaasappeltjes en het water dat ons was aangeboden door het hostel plus de door ons meegebrachte crackertjes hebben we een lekker ontbijtje gemaakt - en besloten we uiteindelijk maar eens een keer een rustdagje in te lassen. We zouden tenslotte deze dagen op het strand van Thailand doorbrengen, lezend, zwemmend, verkennend en cocktails drinkend. De luxe van de kamer was heerlijk even, en nadat de schoonmaakster om 12uur ongeduldig op de deur klopte om schoon te maken is Hes slaperig naar boven gegaan om de kamer nog maar een nachtje te verlengen. Rond een uur of 4 was ook het heet water eindelijk terug, douchen! Daarna met een bakje meegebrachte Instant noodles op de lounge bank gedoken met onze boekjes.  Ons eigen stukje Thailand in het met 13 graden buiten superkoud maar binnen lekker warme Fuzhou.  Vanochtend vroeg opgestaan om naar het treinstation (letterlijk tegenover het hostel) te gaan en tickets te boeken naar Shanghai. Hangzhou skippen we dus en we zijn van plan meer van en rond Shanghai te zien en  langer in Beijing te blijven, zodat we alles kunnen zien voor de festiviteiten voor het Chinees nieuwjaar beginnen (daar willen we bij zijn!) Na het boeken nog even langs de supermarkt voor wat boodschapjes, een ontbijtje en wat voor onderweg, om nog even een paar uur van ons hosteltje te genieten. Om 12uur uitgecheckt en de tijd gedood met lunchen in restaurantjes (gespreide lunch, omdat we op zoek waren naar wifi, wat we overigens niet vonden) op tijd naar de wachtruimte, waar we onszelf nestelden naast een monnik die druk op zijn mobiel aan het typen was - om ruim op tijd de trein naar Shanghai in te stappen. En nu zijn we alweer 4 uur op weg, zonder hostel in Shanghai, zonder internet op de ipad maar wel met elkaar, een trein waarin het met 23 graden nog net 'lekker' warm te noemen is met dvd en films - een blog die geschreven moet worden, puzzelboekjes, vanochtend gesneden fruit in een Zip-It-Bag, popcorn gekocht van het Bistro karretje, muziek, soft seats en knieruimte :) ode aan de vrijheid! 

Off to Xiamen and Gulang Yu

Xiamen deel 1 Met heel veel geluk en wederom het ontmoeten van de juiste mensen hebben we de laatste bus naar Xiamen kunnen pakken vanuit Guangzhou, waar we na dik 3 uur reizen uit Hong Kong waren aangekomen,  waarna we zo'n 12 uur later tussen 10 en 11 in de ochtend aankwamen. Een simkaart en een stapel yuan rijker hebben we ons genesteld in een klein geweldig schattig koffiezaakje, denk: blauw geruite kleedjes, koperen klokjes, omalampjes, blauwe bankjes en witte houten stoelen met decoraties in het hout en geweldige koffie, en dat alles zonder kitsch te zijn. Toen onze heerlijke ice coffee geserveerd was zijn we de opgezochte hostels eens bijlangs gegaan om te checken of er nog een plekje beschikbaar was.  We zijn gegaan voor een hosteltje dat gerunt wordt door een man en vrouw (meggie en phil) en hun dochtertje in het oude gedeelte van Xiamen. Vermoeid nog even de laatste paar honderd meters met de koffers gerold om hartelijk opgehaald te worden door Meggie, die ons door een wirwar van straatjes vol marktkraampjes en door stoffige donkere alleys van nog geen meter breed en waar naar horen zeggen zelfs de locals soms even de weg kwijt zijn naar het hostel begeleide. Het hostel is naast een hostel ook gewoon hun huis, waarin ze met z'n drietjes leven op de derde verdieping, geweldig! Eenmaal aangekomen kregen we een kopje thee aangeboden en zijn we met z'n drietjes op de banken geploft, kregen we een kaart aangeboden waarna ze de mooiste plekjes aanwees die natuurlijk flink afwijken van onze Lonely Planet bijbel haha! Maar wij waren er blij mee, wat is er nou beter advies dan dat van een local! Na een heerlijk verfrissende douche die helaas, net zoals de meeste andere hostel-douches, enkele minuten warm blijft om na een iets langere periode lauw water over te gaan op ijzig koud - zijn we de straat op gedoken om lukraak market alleys in te duiken.  Kleurrijke fruitstalletjes in kleine straatjes vol hoge oude gebouwen, toen de schemering eenmaal begon te vallen doken we een straatje in dat verlicht was met honderden rode lampen waaronder uit elkaar gescheurde dieren lagen te wachten om opgegeten te worden, kippetjes die voor je ogen geplukt en gedood worden, zwervers die de restjes wegpikken van de stapels die zich langzaam voor de kraampjes opstapelen, langs plasjes bloed, viskoppen, hondeschedels nog voorzien van ogen en locals beladen met tassen die de stukken fruit, stukken versgehakt vlees en meer meedragen gehuppeld en uiteindelijk terechtgekomen in een lange rij voor een blijkbaar erg geliefd bakkertje.  Het bakkertje bakt maar een soort cakejes en is daar blijkbaar een expert in. Na onze wachttijd waarin we lustig een onderhandelingsmethode aan het ontwikkelen waren om toe te passen mochten ze naar ons idee teveel vragen voor de cakejes (er staat hier vaak geen prijs bij de marktwaren, maar dat maakt het niet minder duidelijk dat de touristenprijs minstens dubbel zoveel is) om vervolgens verbaast 4 cakejes rijker en 2 yuan (€0.25) armer te zijn. De locals hebben zeker verstand van goede zaakjes! Goddelijke cakejes, genieten!  Het leven in de oude wijk heeft me nu al in zijn greep, de eerste keer dat ik niet ongegeneerd minutenlang aangestaard wordt maar gewoon omringd door mensen die lekker hun eigen ding doen, waar nog een glimlachje vanaf kan - die gezellig over je roddelen zonder dat het vervelend wordt en die ook nog in het Mandarijns gezellig tegen je babbelen en vrolijk lachen als je in je eigen taal iets willekeurigs terugmompelt. De marktmensen laten je lekker rustig voorbijlopen in plaats van je als geldwolven achterna te rennen of schreeuwen. Geweldig, en supermooi om nog een stukje echt China te zien.  Na dit geweldige avontuur hebben we ons na een korte wandeling over de boulevard met uitzicht op onze bestemming van morgen: het eilandje Gulang Yu, hebben we ons genesteld in een chique uitziend restaurant. Hes heeft ondertussen zijn BBQ fish en zeevruchten rijst met kokossaus verorberd, en mijn kommetje Chinese Mango/kokospudding is ook al helemaal leeggelikt, dus denk dat we maar weer eens op pad gaan!  Oh, er wordt net nog een nieuwe kop thee bijgeschonken haha daar nog maar even van genieten dan - als we de rondvliegende mobieltjes, lepels en stokjes overleven (een agressief kindje is door z'n ouders naar het bahbah visrestaurant meegenomen en is daar geloof ik niet helemaal mee in zijn nopjes. Een klein meisje aan de andere kant van de eetzaal daarentegen vind deze plek wel chillibillie, die is gezellig op de muziek gaan dansen om meteen haar kans te grijpen om haar kunsten aan Hesley te tonen toen die voorbijliep haha! ) gaan we zo ook nog even kijken op het dakterras, Ze hebben hier ook reuzeschildpadden en haaien in een aquarium, ready to be aten. Arme beestjes haha.  Volgens Meggie is er in een van de parkjes een straatje waar 'savonds de barretjes opengaan. Dus ik denk dat wij onze avond nog wel mooi kunnen afsluiten!  Aan het einde van deze blog moet ik nog even verklappen dat hij eigenlijk over Hong Kong zou gaan, maar toen ik eenmaal een kleine introductie over onze huidige bestemming aan het typen was werd het al snel een heel verhaal haha! Onze merry christmas time en party new years eve in Hong Kong houden jullie dus nog tegoed, eerst nog even genieten in frrrreeeezing Xiamen haha, ciao! Dag 2 in Xiamen en ons bezoek aan Gulang Yu zal ik op deze pagina bijvoegen!